फेरि प्रेम प्रस्ताव आयो

थोराङ्पासको ठिहिरोले भन्दा पनि बढी ठिहिय्रायो।मनमा भित्रभित्रै खै के के हो कुन्नी अनौठो हलचल हुन थाल्यो।हर्षका बेलुन पुलकित भए।हिउँदमा चिरा चिरा परेर चरक्क फाटेका बाँझो खेतले मुसलधारे पानीको आभाष बटुल्न भ्याएझैं मेरो मनले पनि शितलताको आभाष निमिषमै बटुल्यो।

-निरज दाहाल
लुज भैसकेको टिसर्ट, अलिक कम गन्हाउने एउटा कालो पाइन्ट झ्याप्प भिरें, सरासर चोकतिर हिडें। यो मेरो दिनचर्या नै थियो अझ भनौं मेरो रोजगार।” चोकमा गयो, घुम्यो, टहलियो, बरालियो, बेल्का घरमा पुग्यो पस्केर राखेको खाना ग्वामग्वाम्ती हसुर्यो अनि रुममा छिर्यो, असरल्ल पल्टियो”- यो मेरो दैनिकि। शायद दैनिकी विवरण लेख्ने कुनै कापी बनाएको हुन्थें भने त्यो कापी यिनै कुराले भरिन्थ्यो तर त्यो कापी भन्ने जिनिस भर्नलाई पनि कलम समात्न पर्छ,समातेर मात्रै पुग्दैन लेख्न जान्न पर्छ अझ उत्कृष्ट लेखन शैली पनि हुनुपर्छ। जुन मेरो वशमा छैन वा थिएन।

चोकमा यताउता टहलिंदै गर्दा एकजना केटि मेरो नगिचै आई, मुस्कुराएर हेरि । फरक्क उसैगरी फर्किई नागबेली चुल्ठो हल्लाउँदै गई । अँ साँच्ची उस्ले बेलाबेलामा फर्केर पनि हेर्थी । मनमा बतास चल्यो ।

थोराङ्पासको ठिहिरोले भन्दा पनि बढी ठिहिय्रायो।मनमा भित्रभित्रै खै के के हो कुन्नी अनौठो हलचल हुन थाल्यो।हर्षका बेलुन पुलकित भए । हिउँदमा चिरा चिरा परेर चरक्क फाटेका बाँझो खेतले मुसलधारे पानीको आभाष बटुल्न भ्याएझैं मेरो मनले पनि शितलताको आभाष निमिषमै बटुल्यो । खुशीको सिमाले सगरमाथाको उचाईलाई पछाडी धकेलिदियो।

यो भन्दा अघि, करिव छ महिना अघि देखि हिजोसम्म एस्तै चार/पाँच वटा घटना घटिसकेका थिए।दुरुस्त एस्तै, एक चिज बाहेक-म बाहेकको पात्र!

“आफ्नो मैलो टिसर्टलाई नियालें । फाटेको, काटेको, टालेको, टालेर पनि फाटेको र उपियाँको मार्ग बन्न सफल मेरो पाइन्ट र पाइन्टका सिंगै मुसो छिर्न सक्ने ठुल्ठुला भ्वाङ्हरु नियालें । आफ्नो दरिद्रताको छवि छर्लङ्ग देखिन्थ्यो। देशको दरिद्रता सम्झें।मन केही संभालियो । मेरा आखाँ मेरै अगाडि सगरमाथा झै अडिग बनेर ठडिएको आलिसान बंगलामा ठोक्किए । मेरो पाइन्टका भ्वाङ टाल्न चाहिने भन्दा कयौं गुणा ज्यादा कपडा त्यसघरको पर्दा बनाउन खर्चिएको थियो ती पनि नियालें । अन्ततोगत्वा त्यस केटिको सुकिलो पहिरन नियालें।”

एकैछिनमा मुस्कुराउँदै त्यस केटि उक्त आलिसान बंगला भित्र आफ्नो पाइला बढाइ, यस बखत उसले मलाई फर्केर हेर्ने चेष्टासम्म पनि गरिन ।

उस्को मुस्कुराहटको अर्थले एकाएक अर्को रुप धारण गर्यो।`उ मुस्कुराएकी हैन रैछे, मेरो दरिद्रता माथिको उपहास हो त्यो ।´अर्को मन बोल्यो-` गरिब र धनी भन्ने चिज पनि हुन्छ र मायामा? माया त बस्यो-बस्यो । म पन त मान्छे हिरै हुम क्यारे..!´

कालो चस्मा नाकको अलिक माथिल्लो भागमा अड्ड्याएँ।करिब एक दुई महिना देखि नहुहाएको आफ्नो कपाल सुम्सुम्याएँ।आलिसान बंगलाको झ्यालमा आफ्नो प्रतिबिम्बि झल्याँस हेरें । मन गौरवले बोल्यो-
`काला चस्मा तेनु जच्दा ए..´
त्यस अजनवी संग प्रीतको फूल फूलाउनका लागि मलजल गर्न थाल्यो मेरो मनले। कहिलेकाही अनुत्तरित प्रश्न गर्थ्यो-`उस्ले मलाई आखिर किन हेरि?´
जवाफ आफै दिन्थ्यो-` माया गर्छे माया! कुछ समज यो दिलको मामला हो…´
`अरु जस्तो हेन्डसम नि छैन म,न मसंग अरुहरुसंग जस्तो बुलेट बाइक नै छ,आजसम्म त्यहि नजिकैको फिल्म हल भित्र सम्म नि छिरेको छैन,दाह्री काट्न नि कुनै तदारुकता देखाउँदिन न त कुनै कार्यालयमा जागिर नै गर्छु न राम्रो लवाईखवाइ नै छ तै पनि उस्को नजरमा उस्को दिलको एनटिआर,जोन सिना,राम चरण नै भएछु क्यारे!´ मानौं म आफ्नो बारेमा बढाइचढाइ गर्न सिक्दै थिएँ।

उस्ले मुस्कुराएर हेर्नुलाई प्रेम सम्झेर म स्वयमलाई उस्को प्रेमिको रुपमा उभ्याइसक्यो मेरो अन्तरात्माले।

`उस्ले मलाई प्रेम गर्छे´ अनौठो विश्वास पलायो । पुरुष आत्मा गर्जियो -`माया नबसुन्जेल टेढिं -बसेपछी मेरि।´
अट्टहास हाँसो छुट्यो-` आज फेरि प्रेम प्रस्ताव आयो…!´