राजनीतिक दलः आफू काम नगर्ने देश मात्रै लुट्ने, अरुले काम गरेको देखि नसहने !

अनुसा थापा
नेपालीमा एउटा उखान छ,‘बाँदरले आफ्नो घर पनि बनाउँदैन, अरुको पनि बनाउन दिँदैन ।’ पछिल्लो समय त्यस्तै प्रवृत्तिको विकास हुँदै गएको छ । पार्टीबाट निर्वाचित जनप्रतिनिधिहरु आफू त सिन्को भाँच्दैनन्, स्वतन्त्रलाई पनि काम गर्न दिँदैनन् । जसको उदाहरण हो काठमाडौं महानगरपालिकाका ।

मेयर बालेन्द्र साहले केही वर्षअगाडि वडा नम्बर २४, न्यूरोडमा फुटपाथ बढाउने निर्णय गरे । त्यहाँको फुटपाथ साँघुरो भएको गुनासो आएपछि विस्तारको निर्णय गरेर काम थालियो । वडा नम्बर २४ सँग सरोकार नै नभएका अर्का वडाका वडाध्यक्ष चिनीकाजी महर्जनले स्थानीयलाई उचाले ।

फुटपाथ विस्तार गर्दा सडक साँघुरो हुने, न्यूरोडको मौलिकता मेटिने भन्दै धेरै दिन आन्दोलन पनि गरियो । उपमेयर सुनिता डंगोल पनि त्यहाँ फुटपाथ विस्तार गर्न नदिने पक्षमा देखिन्थिन् । उपमेयर र वडाध्यक्ष त नेकपा एमालेकै थिए, साथै तत्कालीन भौतिक पूर्वाधार तथा यातायातमन्त्री रघुवीर महासेठ पनि एमालेकै थिए ।

जसका कारण फुटपाथ बढाउन खनिएको सडक पनि रातारात पिच गरियो । फुटपाथ विस्तार गर्नुअघि त्यहाँ पार्किङ थियो । तत्कालीन मेयर विद्यासुन्दर शाक्यको पालामा त्यहाँ पार्किङको ठेक्का दिइएको थियो । जसका कारण सडक अस्तव्यस्त बनेको थियो । एक घण्टा दुई पाङ्ग्रे पार्किङ गरेको ५० र चार पाङ्ग्रेको तीन सय रुपैयाँ असुलिन्थ्यो ।|

यसरी एकदिनमै करोडौं रुपैयाँ उठाइन्थ्यो । जुन पैसा एमालेको वडाध्यक्षदेखि मन्त्रीसम्म पुग्थ्यो । त्यो उठाउन नपाउने भएपछि गरिएको विरोध थियो त्यो । शाक्यकै योजनामा त्यहाँ आन्दोलन भयो । अस्तव्यस्त पार्किङ राख्दा साँघुरो नभएको सडक फुटपाथ विस्तार गर्दा साँघुरो हुन्छ भन्दै विरोध जनाइयो ।

तर, वास्तविक कारण भने पार्किङ राख्न आउने रकम बन्द हुने भएपछि उनीहरु अतालिएका थिए । पछि महानगर उच्च अदालत पाटन गयो । उच्चले फुटपाथ विस्तारको लागि बाटो खोलिदियो । अहिले न्यूरोडमा फुटपाथ विस्तार भएको छ । न्यूरोड क्षेत्र एकदमै सुन्दर देखिएको छ ।

न्यूरोड विदेशजस्तै देखिन्छ । अर्कोतर्फ स्वदेशी र विदेशीलाई नै आवतजावतमा सहज भएको छ । पहिले एकअर्कासँग ठोक्किँदै हिँड्नुपर्ने बाध्यता थियो । बालेनकै कारण त्यहाँ फुटपाथ बन्न सफल भयो । बालेन स्वतन्त्रबाट निर्वाचित मेयर हुन् । उनलाई पार्टीसँग कुनै सरोकार छैन ।

उनी कसैको दबाब र प्रभावमा नपरिकन काम गर्छन् । तर, पार्टीबाट निर्वाचित जनप्रतिनिधिहरु काम गर्दैनन् । क्षमता भएपनि आफ्नो भोट गुम्ने डरले उनीहरु काममा चासो देखाउँदैनन् । न कर उठाउँछन् न सरकारी, गुठी, ऐलानी जग्गा खोज्छन् । राज्यलाई हानिनोक्सानी पुर्याएर भएपनि उनीहरुलाई भोट चाहिएको छ ।

२०७९ मंसिर १२ गते काठमाडौं महानगर प्रहरी बलको टोली थापाथलीस्थित सुकुम्बासी बस्ती हटाउन डोजर लिएर पुग्यो । त्यसको केही दिनपछि तीनकुनेको गैरीगाऊँमा नगरप्रहरी र डोजर सुकुम्बासी बस्ती हटाउन पुग्यो । तर, एमालेले आफ्ना कार्यकर्ता उचाल्यो । खुकुरी लिएर सुकुम्बासीहरु विरोधमा उत्रिए । महानगर प्रहरी र डोजरमाथि आक्रमण भयो ।

महानगरले सुकुम्बासी बस्ती हटाउनका लागि गृह मन्त्रालयसँग सहयोग माग्यो । त्यतिबेला प्रधानमन्त्री शेरबहादुर देउवा र गृहमन्त्री बालकृष्ण खाण थिए । तर, उनीहरुले सहयोग गरेनन् । प्रहरी खटाइदिएको भए, त्यतिबेलै सुकुम्बासी बस्ती हट्थ्यो । यद्यपि, आफ्नो भोट बैंकलाई उनीहरुले किन हटाउँथे ।

उनीहरुलाई विभिन्न आश्वासन बाँडेर पार्टीहरुले हरेक चुनावमा भोट बटुल्दै आएका छन् । केपी शर्मा ओली नेतृत्वको सरकारले अहिले सदनमा एउटा विधेयक लगेका छन् । त्यो हो–भूमि विधेयक । सुकुम्बासी नाममा हुकुम्बासीलाई लालपूर्जा दिने, तालपोखरी, गुठी, ऐलानी, वनजंगल, खोला, हदम्यादभन्दा बढी जग्गा व्यक्तिको नाममा लैजाने विवादास्पद विधेयक सदनमा दर्ता भइसकेको छ ।

ओलीले सबैलाई झुक्कयाएर सो विधेयक सदनबाट पास गराउन खोजेका थिए । तर, काँग्रेसका विश्वप्रकाश शर्माले विरोध गरेपछि मात्रै सभामुख देवराज घिमिरेले कार्यसूचीबाट हटाएका हुन् । देशभर लाखौं रोपनी सरकारी, गुठी, सार्वजनिक, ऐलानी, मठमन्दिर, आर्यघाट ढुंगेधाराको जग्गा व्यक्तिको नाममा गएको छ ।

जंगलको जग्गा व्यक्तिले खाएका छन् । त्यो जग्गा खोजेर सरकारको नाममा ल्याउनुको साटो बाँकी भएको पनि व्यक्ति र आफ्ना कार्यकर्तालाई दिनेगरी कानुन बनाउन खोजिएको छ । यसले केपी शर्मा ओली देश निर्माणकर्ता होइन, विनाशकर्ता हो भन्ने प्रष्ट हुन्छ । उनी नेता होइनन्, भूमाफिया हुन् ।

नेतृत्व नै खत्तम भएपछि उसको चेलाहरु सध्ये हुने कुरै हुँदैन । एमाले, काँग्रेस र माओवादीले देशलाई नोक्सानी पुर्याएर आफूहरु भोट लिँदै आएका छन् । संघदेखि स्थानीय सरकारसम्मले कर नउठाउने अनि आफ्ना कार्यकर्ता रिझाउने । अनि देश चलाउनचाँहि खुरुखुरु विदेशी ऋण लिने ।

नेपाल किसान मजदूर किसानको पार्टीका सांसद प्रेम सुवालले केही महिनाअघि सदनमा बोले,‘भ्रष्टाचारीहरुलाई टुँडिखेलमा लगेर झुण्ड्याउनुपर्छ ।’ त्यसको रेकर्ड अहिलेपनि सदनमा छ । उनले आफू चर्चामा आउनका लागि मात्र उक्त अभिव्यक्ति दिएको भन्ने कुरा अझैपनि जनताले बुझेका छैनन् ।

आफूले गरेको गलत कार्यहरु ढाकछोप गर्नकै निम्ति उनले सदनमा भ्रष्टाचारका कुराहरु उठाउँछन् । भक्तपुर नगरपालिका वडा नम्बर १ स्थित चंगा गणेश, सल्लाघारीको आर्मी ब्यारेकमूनि, सिर्जनानगर, दुवाकोटको टर्निङ, हनुमन्ते खोलाको हजारौं रोपनी सरकारी, ऐलानी, सार्वजनिक जग्गा हिनामिना भएको छ । नेमकिपाकै कार्यकर्ताले सो जग्गा कब्जा गरेका हुन् ।

र, नेमकिपाले उनीहरुलाई संरक्षण गरिरहेको छ । त्यहाँको जग्गा आनाको २५ लाखदेखि करोडसम्म पर्छ । २०२८ सालमा सरकारले ऐलानी, सरकारी, गुठी भनि नापी गरेको जग्गामा नेमकिपाको कार्यकर्ताले मोज गरिरहेका छन् । अब भनौं–प्रेम सुवाललाई चाँहि कसले टुँडिखेलमा लगेर झुण्ड्याउने भनि आवाज उठाउने ?

काठमाडौं क्षेत्र नम्बर १ को जनप्रतिनिधि प्रकाशमान सिंह हुन् । उनी वर्तमान शहरी विकास मन्त्री छन् । पुतलीसडकबाट आउँदा बाँसघारीमूनि, कालिकास्थान, घट्टेकुलो, अनामनगर, हनुमानस्थान, बिजुलीबजार, काठमाडौं सिडियो कार्यालय, अन्नपूर्ण न्यूरो अस्पताल बसेको जग्गा सरकारी भएको बुढापाकाहरु बताउँछन् ।

सरकारले घोडा पाल्न भनि छुट्याएको जग्गामा अहिले घरैघर छ । यो ठाउँको जग्गा आनाकै एकदेखि तीन करोड रुपैयाँ पर्छ । २०४६ सालमा पञ्चायती व्यवस्था ढलेर बहुदलीय व्यवस्था आयो । अन्तरिम सरकारको प्रधानमन्त्री कृष्णप्रसाद भट्टराईले सिंहदरबारपछाडिको बाटो खोलिदिए ।

त्यसपछि त्यहाँको सबै जग्गा व्यक्तिको नाममा गयो । २०२९ सालमा धोबीखोला बगेर घट्टेकुला चोकसम्म आइपुग्थ्यो भन्नेहरु अहिलेपनि छन् । व्यक्तिको नाममा गएको सम्पत्ति सरकारको नाममा ल्याउनुपर्नेमा ओलीले बाँकी भएकोपनि दिन खोजिरहँदा सांसदहरु चुइक्क बोल्दैनन् ।

यता, खोलाको दायाँबायाँ ४० मीटर छोड्नुपर्ने भनि सर्वोच्च अदालतले २०८० पुस २३ गते फैसला गरेको थियो । त्यसपछि महानगरले कार्यान्वयनका लागि सूचना जारी गर्यो । तर, एमालेले कार्यान्वयन गर्न दिएन ।

हुन त एमालेका सांसद ओलीको कठपुतली नै भइहाले । ओलीले जे भन्छन्, उनीहरुलाई त्यहीँ ठीक । काठमाडौंका मेयर बालेन र महानगर प्रहरी प्रमुख राजुनाथ पाण्डेले काम गर्न खोजेको हो । तर, उपमेयर र पार्टीबाट निर्वाचित वडाध्यक्षहरु अवरोध बनिदिए । राजनीतिक दलको नेताहरुको दाउ नै देश र जनता बेच्ने, आफू मोटाउने हो ।

जनता विदेशमा बेचेका छन् । उनीहरुले रेमिट्यान्स पठाउँछन्, त्यसमा मोजमस्ती गर्ने । नेपालको भूभाग छिमेकीलाई बेचेर पनि खाने । खोलानाला, सरकारी, ऐलानी, गुठी, सार्वजनिक, मठमन्दिर, आर्यघाटको जग्गा पनि बेचेर खाने । विकासको नारा लगाउने, देशै सकाउने दलालहरुलाई अब जनताले चिनिराख्नुपर्छ ।