मधेशबाट शुरु भयो दल र नेता बहिष्कार, अन्य जिल्लाका जनता कहिले तात्ने ?

रुषा थापा
केही दिनअघि प्रधानमन्त्री केपी शर्मा ओली मधेश प्रदेश सभा सम्बोधन गर्न त्यता पुगे । प्रदेश सभा सम्बोधनपछि उनी हेलिकप्टरबाटै सिराहा पुगे । त्यहाँ जनसभा राखिएको थियो । तर, त्यो जनसभा जनसभाजस्तो थिएन । प्रधानमन्त्री बोल्ने क्रममा एउटै मान्छेसमेत कार्यक्रममा सहभागी भएनन् ।

जबकी उनको स्वागतका लागि भने मोटरसाइबल र्याली निकालिएको थियो । सिराहा कार्यक्रममा सहभागी हुनका निम्ति एमालेले प्रतिव्यक्ति एक हजार रुपैयाँ बाँड्नुका लागि मासु भात खुवाएको बताइन्छ । पैसा पाउने भएपछि मानिसहरु कार्यक्रममा सहभागी त भए । अनि मासु भात खानेबित्तिकै घरतिर दौडिए ।

प्रधानमन्त्री ओली स्टेजमा बोलिरहँदा कार्यक्रम स्थल भने सुनसान भइसकेको थियो । मधेशका जनता अशिक्षित छन् भन्ने गरिन्छ । यद्यपि, यो घटनाले मधेशका जनता धेरै शिक्षित रहेको स्पष्ट भएको छ । उनीहरुलाई राजनीतिक दलहरुले देश कहाँ पुर्याए भनेर थाहा भएरै प्रधानमन्त्री ओलीको कार्यक्रम बहिष्कार गरेका हुन् ।

राजनीतिक दलहरुले देशलाई कहाँ पुर्याए ? हाम्रै आँखाअगाडि छर्लङ्ग छ । जनतामा निराशा बढ्दो छ । दल, नेताप्रति वितृणा, घृणा बढिरहेको छ । मधेशमा भएको यो घटना त शुरुवात मात्रै हो । देशभरका जनताले प्रधानमन्त्रीसहित राजनीतिक दलका नेताहरुलाई बहिष्कार गर्ने छन् । उनीहरुको कार्यक्रममा सहभागी हुने छैनन् ।

ओली, देउवा, प्रचण्ड, नेपाल नेता होइनन्, दलाल हुन् । जुनसुकै पार्टी भएपनि आफ्नै स्वार्थमा रमाउने । कसैलाई देश र जनताको चिन्ता छैन । सत्तामा पुग्न पाइन्छ कि पाइँदैन ? भ्रष्टाचार गर्न पाइन्छ कि पाइँदैन ? भन्ने मात्र चिन्ता । अहिले जनताले बुझिसके कि कुनै पनि दल र नेता असल, इमान्दार छैनन् । नेता भनेको त्यागी हुनुपर्छ ।

हामी कहाँ चाँहि ठ्याक्कै उल्टो । लुट्न पाए वा राज्यको ढुकुटी दोहन गर्न पाए मख्ख । आखिर देश बचोस्, नबचोस् आफ्नो हात चाँहि खाली हुनुभएन । यिनै नेता भन्दाउँदाहरुले नेपाली भुभाग चीन र भारतलाई बेचेर खाए । विदेशीसँग २७ खर्ब ऋण ल्याएर पचाए । जनताले तिरेको कर र विदेशबाट पठाएको रेमिट्यान्ससमेत स्वाहा पारिदिए ।

सहकारीमा सोझासाझा जनताले राखेको खर्बौ रकम, निर्माण व्यवसायीको ४५ अर्ब, दुध र उखु किसानको सात अर्ब तथा कोरोना बीमाको २४ अर्ब रुपैयाँ पनि यिनीहरुले नै खाएका हुन् । यतिले मात्र कहाँ पुग्थ्यो र, देशभरका सरकारी, सार्वजनिक, गुठी, मठमन्दिर, तालतलैया, पोखरी आदिको जग्गा पनि पचाए । अहिले बजारमा व्यापक चर्चा छ, मधेशका जनताले प्रधानमन्त्री ओलीलाई बहिष्कार गरे । मधेशमा गरिबी छ, अशिक्षित धेरै छ ।

त्यहाँ मीटरब्याजजस्ता धेरै समस्या छन् । तैपनि उनीहरुले प्रधानमन्त्री ओलीको कार्यक्रम बहिष्कार गरे । हुन त यसको शुरुवात राजधानीबाट हुनुपर्ने थियो । किनकि काठमाडौं उपत्यकामा अन्य जिल्लाको तुलनामा धेरै शिक्षित व्यक्तिहरुको बसोबास छ । शिक्षित मानिसलाई देशको अवस्था राम्ररी थाहा हुन्छ ।

त्यसैले, दलहरुको कार्यक्रम बहिष्कार उपत्यकाबाट हुनुपर्ने थियो । तर, उपत्यकामा बसोबास गर्ने शिक्षितहरुलाई किताबी ज्ञान मात्र थाहा भयो, व्यवहारिकता भएन । उनीहरु अझै पनि राजनीतिक दलको कार्यक्रममा सहभागी भइरहेका छन् । दलको कार्यक्रममा फूलमाला बोकेर पुग्छन् । जबकी देश र जनतालाई यो अवस्थामा पुर्याउने यिनै नेता हुन् भनेर छर्लङ्ग छ ।

अब भनौं राजधानीका जनता शिक्षित कि मधेशका ? त्यसो त दलहरुले आफ्नो कार्यक्रममा सहभागी हुन पैसा बाँड्ने गरेको आरोप लाग्दै आएको छ । थोरै पैसाको लोभमा मानिसहरु दलको कार्यक्रममा सहभागी भइरहेका छन् । देशमा बेरोजगारी छ । गरिबी छ । बिहान बेलुकाको टाक टार्न सर्वसाधारणलाई धौंधौं परेको छ ।

यसैको फाइदा उठाएर दलहरुले सोझासाझा जनतालाई एक हजारदेखि दुई हजार रुपैयाँ दिई मासु भात खुवाउने प्रलोभन देखाएर कार्यक्रममा ल्याउने गर्छन् । यद्यपि, अब भने जनताको आँखा खुल्न थालेको देखिन्छ । बरु उनीहरु पैसा फिर्ता दिन तयार हुन्छन् तर दलहरुको झुट्टा भाषण सुन्नेवाला छैनन् ।

दलहरुको सदस्यता त्याग अभियान चलाउनुपर्छ । जनता लोभलालचमा नलागी पार्टीको सदस्यता त्यागुपर्छ । किनकि पार्टीभन्दा ठूलो देश हो । नेताहरुले देश बेचिसके । अनि हामी जनता अझै पनि लोभलालचमा फस्ने हो भने भविष्यमा ठूलो क्षति व्यहोनुपर्ने छ । श्रीलंका, बंगलादेशको अवस्था हामी सबैले देखिसक्यो । नेपाललाई यो हुनबाट जोगाऔं ।

नेताहरुको कार्यक्रम बहिष्कार गरौं । दलहरुलाई बहिष्कार गरौं । यतिले पनि दलहरुमा चेतना नआए देशबाटै लखेट्न पनि जनता तयार हुनुपर्छ । किनकि देशभन्दा ठूलो अरु केही होइन । आज यही नेता भन्दाउँदाहरुले देश सिध्याए । हामी जनता चाँहि अझै पनि पार्टी पार्टी भनिरहेका छन् । सर्वसाधारणको आँखा खुल्न आवश्यक भइसकेको छ ।

विदेशीसँग ऋण ल्याउँदा मोजमस्ती गरिरहेका छन्, दल र नेता । अहिले २७ खर्ब रहेको विदेशी ऋण दुई वर्षपछि ५२ खर्ब पुग्नेछ । व्यापारी कर छल्छन् । सरकार कारबाही गर्दैन । जबकी जनताले एक रुपैयाँ कर छलेमा पनि कारबाहीको भागिदार हुनुपर्छ । यहाँ सानालाई ऐन, ठूलालाई चैन भयो । त्यसैले, अब जनता सचेत हुनुपर्छ ।

जनता सार्वभौम हुन् । जनताले चाहेमा जे पनि गर्न सक्छ । मुलुकमा विभिन्न समयमा भएको राजनीतिक परिवर्तन जनताकै संघर्षबाट भएको हो । लोकतन्त्र गणतन्त्र पनि १७ हजार नेपाली जनता शहिद बनेपछि स्थापित भएको हो । अहिले यही व्यवस्थामा दल र नेताहरु मोजमस्ती गरिरहेका छन् । जनताको रगत बगेर आएको व्यवस्थाले नेताहरुलाई आराम दिइरहेको छ ।

यतिमात्र होइन, नेताहरुले लोकतन्त्र गणतन्त्रको गलत फाइदा उठाए । जसका कारण आज देशै नरहने अवस्थामा आइपुगिसकेको छ । यदि बेलैमा फेरि जनता नतात्ने हो भने निकट भविष्यमा विश्वसामु नेपाल भन्ने देशसमेत नरहन सक्छ । भनिन्छ, अन्याय गर्नु तर अत्याचार नगर्नु । नेताहरुले देश विकास गर्ने नाममा जनताको रगत पसिना चुसे ।

त्यतिले नपुगेर देशै धितो राखेर विदेशीसँग ऋण लिए । विदेशी या आन्तरिक ऋण तिर्न सरकारसँग आम्दानीको स्रोत छैन । कर्मचारी, जनप्रतिनिधिलाई तलबभत्ता दिनैपर्यो । सामाजिक सुरक्षा भत्ता दिनैपर्यो । अहिले सरकारी साधारण खर्चसमेत सरकार विदेशीसँग ऋण लिएर धानिरहेको छ । विकास त परको कुरा हो । सरकारी खर्च पनि धान्न नसक्ने अवस्थामा सरकार छ ।

यस्तो अवस्थामा नेताहरु पनि देश विकास गछौं भन्दै जनतालाई भ्रममा पारिरहेका छन् । जनता झुट्टा भाषणको विश्वासमा पर्नुहुन्न । कार्यकर्ताबाट माथि उठ्नुपर्छ । पार्टी ठूलो कि देश ? जनताले छुट्याउन सक्नुपर्छ । जनतामा चेतना आएको दिन नेताहरुको यो देशमा बास हुने छैन । मधेशबाट त यसको शुरुवात भइसकेको छ । अब अन्य जिल्लामा जनताले कहिलेबाट गर्छन् ? उनीहरुलाई देशको कति माया छ ? हेर्न बाँकी छ ।