जनता बिग्रिँदाको फाइदा दलहरुलाई, अझैपनि भ्रमित बनाएर सत्तामा पुग्न खोज्दै !

रुषा थापा
कानूनले लागूऔषध सेवन, बेचबिखन, ओसारपसार बर्जित गरेको छ । त्यस्तै, घरेलु मदिरा बनाउन र किनबेचमा पनि रोक लगाइएको छ । जुवातास खेल्न–खेलाउन, सार्वजनिक स्थलमा धु्रमपान बेचबिखन तथा सेवन पनि निषेध गरिएको छ ।

नेपालको कानूनले यौनधन्दालाई गैरकानूनी मानेको छ । तर, पछिल्लो समय यस्ता गतिविधि बढ्दो देखिन्छ । कोहीले लागूऔषध, मदिरा र धु्रमपानमा आफ्नो जीवन सिध्याएका छन् त कसैले जुवातास खेलेर । कतिपय चाँहि यौनधन्दामा लागेर आफ्नो जिन्दगी बर्बाद पारिरहेका छन् । अझ यस्ता गतिविधिमा बच्चादेखि बुढासम्म देखिन्छन् ।

देश बनाउने जिम्मेवारी राज्य, सरकारसँगै नागरिकको पनि हो । तर, नागरिकहरु यस्ता गतिविधिमा फसेपछि देशको के हुन्छ ? नेपालले एकातिर दक्ष युवा गुमाइरहेको छ, अर्कोतिर मुलुकमा विकृति बढिरहेको छ । सन्तान जन्मिँदा त्यो आमाबुबाको छोराछोरी मात्रै हुँदैन, देशको आगामी भविष्य र नागरिक पनि हुन्छ ।

तर, देशका भविष्यहरु नै यस्ता कुलत, गैरकानूनी काममा लागेपछि उसमा जन्मिएदेखि अभिभावकले गरेको लगानी त डुब्छ नै सँगै राज्यलाई पनि ठूलो क्षति पुग्छ । किनकि नागरिकमा अभिभावकमा मात्र नभई राज्यको पनि लगानी हुन्छ । विडम्बना, उसले कुलत वा गैरकानूनी काम गरी अकालमै ज्यान गुमाउँदा वा जेल पुग्दा देशले एउटा दक्ष युवा जनशक्ति गुमाउँछ ।

केही वर्षयता घरजग्गा, गाडी, सेयर कारोबार ठप्प छ । व्यापार व्यवसायमा पनि व्यापक मन्दी छ । सहकारी, लघुवित्त, फाइनान्समा करोडौं बचतकर्ताको पैसा डुबेको छ । अनि सहन नसकेपछि बिहानैदेखि रातिसम्म मानिसहरु भट्टी पसलमा बिताउँछन् । दिनभर जाँडमा लठ्ठ हुन्छ अनि राति भट्टी पसल बन्द भएपछि सडकमै सुत्छन् ।

यसले त्यो नागरिकको त भविष्य बर्बाद भइरहेकै छ, सँगै उसका सन्तान वा घरपरिवारको पनि भविष्य अन्धकार बन्दै छ । घरेलु मदिरा युरिया मल, भैंसी–राँगाको हड्डी, पुराना कपडा तथा जुत्ता, सख्खरलगायतबाट बनाइन्छ । तर, व्यापारीले चाँहि चामल, कोदोबाट बनाएको भन्दै बेच्छन् । विश्वासमा मानिसहरु यस्तो मदिरा किनेर सेवन गर्छन् ।

अनि उनीहरुको कलेजो, मुटु, फोक्सो नै सिद्धिन्छ । भर्खरैको उमेरमै शरीरका संवेदनशील र महत्त्वपूर्ण अंग सिद्धिएपछि उनीहरुले ज्यान गुमाउँछन् । यसरी पैसासँगै ज्यान पनि जान्छ । जनता यस्तो गलत ठाउँमा फसेका छन् । अनि जनतालाई कुलतबाट निकाल्नुको साटो राजनीतिक दलहरुले उल्टै उनीहरुको प्रयोग गरिरहेका छन् । जाँडरक्सी खुवाएर, पैसा दिई राजनीतिक दलहरु आफ्नो कार्यक्रममा युवाहरु उर्ताछन् । एमाले अध्यक्ष केपी शर्मा ओलीले दुई वटा मिर्गौला फेरेका छन, त्यो पनि जनताले तिरेको करोडौं करबाट ।

उनी दिनको ७० हजारको विदेशी पानी पिउँछन् । हातमा तीन करोडको घडी बाध्ँछन् । डेढ लाखको जुत्ता, सात लाखको कोर्ट लगाउँछन् । नेपाली कम्युनिष्ट पार्टी (नेकपा) का संयोजक पुष्पकमल दाहाल प्रचण्डले पनि आफ्नो हातमा ७८ लाखको घडी बाँधेका छन् । केही समयअघि विदेशी रक्सीको तालमा उनी ट्वाइलेटमै लडेका थिए ।

नेताहरुकै पारा यस्तो लाजमर्दो छ, अनि जनताले के नै सिक्छन् ? हरेक सार्वजनिक कार्यक्रममा नेताहरु देश बनाउँछौं भन्छन् । तर, आफ्नो स्वार्थका निम्ति नेपाली भूभाग भारत र चीनलाई बेच्यौं भनेर चाँहि भन्दैनन् । नेपाली भूभाग दार्जिलिङ, सिक्किम, टनकपुर, कोलकत्ता त छिमेकीले लगिसक्यो ।

अहिले कालापानी, लिम्पियाधुरा, लिपुलेक पनि लैजान खोजिरहेका छन् । नेताहरुले आफ्नो मोजमस्तीका निम्ति देशै बेचे । जनताको जिन्दगी बर्बाद बनाइदिए । अहिले मुलुकको वेदेशिक ऋणमात्रै २९ खर्ब ४२ अर्ब छ । जनताले यत्रो वर्षदेखि तिर्दै आएको कर र विदेशबाट पठाइएको रेमिट्यान्सको हिसाबकिताब पनि छैन ।

उल्टै निर्माण व्यवसायीको ४५ अर्ब, दुध तथा उखु किसानको सात अर्ब र कोरोना बीमा गराएका अस्पतालको २४ अर्ब भुक्तानी दिन बाँकी छ । गत भदौ २३ र २४ गतेको जेनजी आन्दोलनमा ८० जनाले ज्यान गुमाए, खर्बौको सार्वजनिक सम्पत्ति खरानी बन्यो । यदि नेताहरुले देश र जनताको निम्ति काम गरिदिएको भए त्यो आन्दोलन हुने नै थिएन ।

त्यसकारण यो आन्दोलनको जिम्मा राजनीतिक दल र नेताहरुले लिनुपर्छ । काम उनीहरु नगर्ने अनि क्षति चाँहि देश र जनताले भोग्नुपर्ने । ०७९ मंसिर ४ गतेको चुनावमा २७ अर्ब खर्च भएको थियो । अब फेरि २७ महिनाअगावै चुनाव हुँदैछ । चुनावमा अर्बौ रकम चाहिन्छ । त्यो रकम जनताले तिरेको कर वा वैदेशिक ऋण हो ।

नेताहरु काम नगर्ने, जहिल्यै कुर्सीका लागि हानाथाप नगर्ने, पदमा पुगेपछि आफ्नो स्वार्थ पूरा गर्ने अनि जनता चाँहि उनीहरुलाई भोट दिन घण्टौंको बाटो हिँड्नुपर्ने ? विकास निम्ति तिरिएको उनीहरुलाई कुर्सीमा पुर्याउन खर्च गर्नुपर्ने ? देउवा, प्रचण्ड र ओली चाहदैँनन् कि जनता बाठा हुन् । किनकि जनता बाठो भएमा उनीहरुको शासनको अन्त्य हुनेछ ।

जनता बाठा नहोस् भनेरै उनीहरु आफ्ना कार्यक्रममा जनतालाई जाँडरक्सी खाने पैसा दिएर ल्याउँछन् । जनता तनावै तनावमा छन् । कसैको लगानी डुबेको छ, कोहीले सन्तान गुमाएका छन् । अनि तनाव सहन नसकेपछि वा गरिब, बेरोजगारीका कारण जनता कुलत, गैरकानूनी गतिविधिमा संलग्न हुन्छन् ।

जसको फाइदा अपराधीहरुले त उठाइरहेकै छन्, सँगै राजनीतिक दललाई पनि भएको छ । जनता आफ्नै तनावमा भएपछि दलप्रति प्रश्न गर्न भ्याउँदैनन् । देशको बारेमा सोच्न सक्दैनन् । अनि दल र नेताहरु हामी देश बनाउँछौं भन्दै जनतालाई झुक्याएर पटकपटक पदमा पुगिरहन्छन्, आफ्नो स्वार्थ पूरा गरिरहन्छन् ।

सरकारी, सार्वजनिक, गुठी, ऐलानी, मठमन्दिर, हदबन्दी बढी, तालपोखरी, वनजंगल, राजपरिवारलगायतको जग्गा दलहरुले नै सिध्याए । सबै सरकारी सम्पत्ति उनीहरुले आफ्ना कार्यकर्ताको नाममा पास गरिदिए । तर, जनताले यसको पनि विरोध गर्न सकेनन् । दलहरुले देश र जनताकै नाम बेचेर जनताको जिन्दगी बर्बाद पारिदिए त नेपाल पनि विदेशीको जिम्मामा लगाउँदै छन् ।

बाटो, मठमन्दिर, आकाशे पुललगायतमा माग्नेहरु यत्तिकै भेटिन्छन् । सार्वजनिक यातायात वा घरघरमा मानिसहरु माग्दै आइपुग्छन् । जनताको अवस्था यो छ । देश माग्ने बनिसक्यो । तर, नेताहरुलाई अझै पनि झुट्टा भाषा गर्न लाज लाग्दैन । पदमा हुँदा जनताका निमित रोजगारी सिर्जना नगरिदिने, उनीहरुका पीडा नबुझ्ने अनि सत्ताबाट हात छुट्नेबित्तिकै देश बनाउँछौं, जनताको भविष्य उज्जवल बनाउँछौं भन्न नेताहरु आफैंलाई लाज लाग्नुपर्ने हो ।

गरिबी, बेरोजगारी, कुलतलगायतमा फसेर दैनिक दर्जनौंले आत्महत्या गरिरहेका छन् । तर, यो आत्महत्या होइन, हत्या हो । नेताहरुले आफ्ना नागरिकलाई मर्न बाध्य बनाए । हजारौं सर्वसाधारण जेलमा छन् । दैनिक हजारौं युवाले देश छोडिरहेका छन् । युवा देशमा बस्न चाहदैँनन् । देशमा भएका युवा पनि कुलतमा फसिरहेका छन् । अनि कहाँ छ नेपालको भविष्य ? कस्तो छ ?

अब जनताले एकपटक सोचौं नेताहरुले देश र हाम्रो लागि के गरे । आउँदो चुनावमा नेताहरुको मूल्यांकन गरेर मात्र मतदान गरौं । नभए देश र जनताको हालत अझै नाजुक हुने छ । अझै धेरै दुःख, पीडा सहनुपर्ने छ । नेताहरुको मिठा भाषणमा विश्वास नगरौं, सञ्चारमाध्यमहरुले पनि जनताको आँखा खोलिदिन सहयोग गरौं ।