समाजसेवाः जनता लुट्दै, कथित समाजसेवी मोटाउँदै, सरकार टुलुटुल रमिता हेर्दै !

अनुसा थापा
७० वर्ष पुगेपछि ज्येष्ठ नागरिक भत्ता पाइन्छ । सरकारले ज्येष्ठ नागरिकहरुलाई मासिक चार हजार भत्ता दिँदै आएको छ । ज्येष्ठ नागरिकको जीविकोपार्जनमा सहज होस् भनेर सो भत्ता दिइएको हो । त्यो भत्तापनि जनताले तिरेको कर र वैदेशिक ऋण हो । जनताले खाईनखाई, खुट्टामा एक जोर चप्पल नलगाई कर तिरेका छन् ।

यता, वैदेशिक ऋण २९ खर्ब ४२ अर्ब नाघिसकेको छ । तैपनि सरकारले जसोतसो कर बाँडिरहेकै छ । एकातिर सरकार दशदुनियाँबाट हात थाप्दै ल्याएर भत्ता बाँड्छ, अर्कोतिर ज्येष्ठ नागरिकहरु कथित समाजसेवीको कार्यक्रममा पुगेर सो भत्ता दान गर्छन् । नाम मात्रका समाजसेवीलाई दिनुभन्दा त लिँदै नलिए राज्यलाई कति राहत हुन्थ्यो ?

यहाँ मासिक लाखौं घरभाडा उठाउनेले पनि भत्ता लिन्छन् । पेन्सन खाने, छोराछोरी विदेश भएका, महिनाको लाखौं तलब खाने, सरकारी जागिरेहरुले पनि भत्ता बुझ्छन् । कसैले पनि भत्ता छोड्दैनन् । तर, त्यो भत्ता लगेर नचाहिँदो ठाउँमा उडाइन्छ । चर्चामा आउनका लागि नै भत्ता दान दिइन्छ ।

मिडियामा आफ्नो अनुहार देखाउनकै निम्ति राज्यले दिएको भत्ताको दुरुपयोग गरिएको छ । कृष्ण कँडेलले चलाएको इन्द्रेणी कार्यक्रम सर्वसाधारणमाझ लोकप्रिय कार्यक्रम हो । सो कार्यक्रममा सहयोग भन्दै पैसा बटुलिन्छ । देशविदेशबाट सहयोग प्राप्त हुन्छ । त्यहाँ उपस्थित भएर ज्येष्ठ नागरिकहरुले भत्ता हस्तान्तरण गरिरहेका हुन्छन् ।

तर, वास्तवमै त्यो सहयोग दीनदुःखी, गरिबहरुको हातमा पुगिरहेको छ त ? कि त्यहीँभित्र हिनामिना भइरहेको छ ? कसैलाई थाहा छैनन् । समाजमा यत्रा गरिब छन् । उनीहरुलाई सहयोग गरिँदैन । तर, त्यस्ता कार्यक्रममा गएर रकम हस्तान्तरण गरिन्छ । कृष्ण कँडेलले इन्द्रेणी सञ्चालन गरेको दुई दशक भयो ।

स्कुल पढ्ने बच्चादेखि विदेशमा बसेका नेपालीहरुले आफूले रगतपसिना बगाएर कमाएको पैसा ईन्द्रेणीमा पठाएका छन् । ईन्द्रेणीले यतिका वर्षमा ठूलो रकम उठाइसकेको छ । तर, त्यो पैसा कहाँ खर्च भयो ? केमा प्रयोग गरियो ? कसलाई सहयोग गरियो ? सरोकारवालाले खोजीनिति गरेको छैन ।

राष्ट्रिय सतर्कता केन्द्र, अख्तियार दुरुपयोग अनुसन्धान आयोग, महालेखा परीक्षकको कार्यालयलगायतका नियामक निकाय आँखामा पट्टी बाँधेर बसेको छ । ईन्द्रेणीले अहिलेसम्म कति कर राज्यलाई तिर्यो ? यसको पनि कसैलाई जानकारी छैन । उनले त दिनमै लाखौं रुपैयाँ उठाउँछन् ।

देशविदेशबाट बटुलेको पैसाले कहाँ कति विकास भयो ? कति दीनदुःखीको जीवन फेरियो ? कहाँ अस्पताल बनाइयो ? पुल कतिवटा बन्यो ? स्कुल कहाँ कहाँ बन्यो ? यसको विवरण अब कँडेलले सार्वजनिक गर्नैपर्छ । जनताबाट असुलिरहने अनि कहाँ कति लगानी गरियो भनेर नदेखाउने ।

जनताको पैसा उठाएर खान मिल्छ ? गरिबको नाम बेचेर जनतालाई लुट्न पाइन्छ ? बजारमा पछिल्लो समय गाइगुइँ सुनिन थालेको छ–कँडेलसँग अंकुत सम्पत्ति छ । कसैले सुइँको नपाओस् भनेर उनले त्यो सम्पत्ति आफन्तहरुको नाममा राखेका छन् । गरिबी हटाउने राज्यको दायित्व हो ।

बिरामीको उपचार गर्नु पनि राज्यको कर्तव्य हो । जनतालाई शिक्षा दिनु पनि राज्यकै जिम्मा हो । तर, देशलाई अन्तर्राष्ट्रिय स्तरमै बद्नाम गराएर कँडेलजस्ताले आफ्नो कमाउधन्दा चलाइरहेका छन् । शिक्षा दिन सकेन, स्वास्थ्य दिन सकेन, गरिबी हटाउन सकेन भनि राज्यमाथि लाञ्छना लगाएर जनता लुट्ने खेती चलिरहेको छ ।

राज्यमाथि हिलो छ्यापेर देशविदेशबाट पैसा उठाउने क्रम चलिरहँदा गृह मन्त्रालय कहाँ छ ? किन टुलुटुलु रमिता हेरेर बसेको ? राज्यलाई बद्नाम गर्ने अधिकार कसैलाई पनि छैन । न गरिबीको बहानामा पैसा बटुल्ने । त्यस्तामाथि कारबाही गर्नुपर्नेमा सरकार हात बाँधेर बसेको छ ।

त्यसैले, ती व्यक्तिको झनै मनोबल बढेको देखिन्छ । रवि लामिछानेले के–के न गर्छु भनेर पार्टी खोले । अहिले सहकारी ठगीको आरोपमा कारागारमा छन् । उनको असली अनुहार त देखिसकेको छ । जबसम्म जनताको आँखामा पट्टी बाँधिरहन सकिन्छ, तबसम्म मात्र हो ‘ठग‘ हरु बच्ने ।

सक्कली अनुहार बाहिर आएकै दिन रविको जस्तो हविगत हुन्छ । जनतालाई लोकदोहोरी गीतमा नचाएर, एकछिनको रमाइलोमा भुलाएर जनताको सम्पत्ति थुत्ने काम इन्द्रेणीले गरिरहेको छ । अर्कोतिर, इन्द्रेणीमा कलाकारले गाएका कतिपय गीत छाडा छन् । ती गीतबाट समाजले के सिक्छ ?

जनताले के सिक्छन् ? कोही कार्यक्रम खोलेर हाकाहाकी लुट्छन् । कोही अभियन्ता बनेर सर्वसाधारणबाट पैसा बटुल्छन् । कोही आफूलाई माता र धामीझाँक्री भनेर सर्वसाधारण लुटिरहेका छन् । तर, तिनका अगाडि सरकार निरीह छ । मुलुकको कानुन लाचार बनेको छ । सरकारले अब नागरिकको पनि सम्पत्ति छानबिन गर्नुपर्छ ।

नेता र कर्मचारीले भ्रष्टाचार गरेर कमाएका छन् भने जनताले अरुलाई लुटेर, राजश्व छलेर सम्पत्ति जोडेका छन् । जसको सम्पत्तिको स्रोत खोल्दैन, त्यसलाई लगेर जेल कोचौं । तिनको सम्पत्ति राष्ट्रियकरण गरेर वैदेशिक ऋण तिर्नुपर्छ । पछिल्लो समय समाजसेवाको नाममा व्यापक ठगी मौलाएको छ ।

गरिबहरुको नाम बेचेर बाठाबाठाले पैसा बटुल्छन् अनि आफू मोजमस्ती गर्छन् । कँडेललाई पैसा दिनेहरुले आफ्नो पैसा कहाँ लगानी भयो ? खोताल्नुपर्छ । गाँस काटिकाटि सहयोग गरेको पैसा कतै दुरुपयोग त भएको छैन ? यसमा जनता सचेत हुनुपर्छ । गरिबहरुको भलाइ सोचेर दिएको पैसा साँच्नै नै उनीहरुको हातमा पुगेको छ कि छैन ? यो कुरा सहयोगीहरुले थाहा पाउनुपर्छ ।

सञ्चारमाध्यमहरुले पनि समाजसेवाको नाममा मौलाएको लुटको खेतीको भण्डाफोर गर्नुपर्छ । जनतालाई सचेत बनाउनुपर्छ । कँडेलले पैसा उठाएका छन् तर कसैलाई बिल दिएका छैनन् । अनि राज्य कहाँ छ ? कुनै ऐनकानुनको पालना नगरिकन पैसा असुल्ने कार्य चलिरहेको छ ।

च्याऊझैं उम्रिएका समाजसेवीलाई सरकारले थितिमा नल्याउने हो भने जनता लुटिरहन्छन् । राज्यले दिएको पैसाको दुरुपयोग भइरहन्छ । बाठाटाठाहरुले कमाइरहन्छन् । राज्यमाथि लाञ्छना लागिरहन्छ । त्यसैले राज्य यसमा गम्भीर हुन आवश्यक छ । समाजसेवाको नाममा कतिले पैसा उठाए ? कहाँ खर्च गरे ? राज्यले यो खोताल्नैपर्छ ।

गरिबको नाम बेच्ने देशमा एकदमै धेरै भए । यो सबैभन्दा सजिलो पेशा भयो । काम पनि गर्न नपर्ने, गरिबको फोटो बेच्ने अनि पैसा बटुल्ने । समाजसेवी भनिनेहरुको व्यापार व्यवसाय, जागिर केही छैन । उनीहरुले कसरी आफ्नो घर धान्छन् ? भन्दा जनताबाट उठाएको पैसाले ।

जनताबाट पैसा उठाउँछन्, केही सहयोग गरेकोजस्तो गर्छन्, अरु सबै खल्तीमा हाल्छन् । गरिबहरुलाई त थोरै पनि धेरै हुन्छ । यसको फाइदा कथित समाजसेवीहरुले उठाइरहेका छन् । नेपालीको बानी कस्तो छ भने, आफ्नो घरअगाडि माग्न आएकालाई एक सुको पनि दिँदैनौं ।

मठमन्दिर, आकाशेपुल, सडक छेउछाउ माग्ने मान्छे देखिएमा हत्त न पत्त दौडिन्छौं । कुनै गरिबहरु अलिकति दिनुपर्यो भने नेपालीको दाँतबाट पसिना छुट्छ । तर, कथित समाजसेवीको कार्यक्रममा पुगेर लाखौं लाख दान दिन्छौं । हुन त यो मौलाउनुमा दोषी सरकार नै हो ।

सरकारले आफ्नो दायित्व पुरा गरेको र ठगहरुलाई बेलैमा कारबाही गरेको भए धेरै नेपाली जनता ठगिनबाट जोगिन्थें ।