भारत र पाकिस्तानबीच बढ्दो तनाव, नेपाललाई आफ्नो जमिन फिर्ता ल्याउने अवसर !

अनुसा थापा
भनिन्छ नि,‘आफूलाई सकाउने टाढाका होइन्, नजिककै हुन्छन् ।’ यो भनाइ ठ्याक्कै भारतको हर्कतसँग चरितार्थ भएको छ । भारत नेपालको छिमेकी हो, तर भारतले कहिल्यै नेपालको राम्रो सोचेन् । आफू शक्तिशाली भएको दम्भ देखाउँदै भारतले धेरै जमिन हत्यायो । नेपाली जनताले बारम्बार त्यो जग्गा फिर्ता गर्नुपर्ने माग राखेपनि सुनुवाइ नगरिएको अवस्था छ ।

नेपाली जनता भन्छन्,‘दार्जिलिङ, सिक्किम, कालापानी, लिपुलेक, लिम्पियाधुरा हाम्रो हो, हामीलाई फिर्ता दिनुपर्छ ।’ भारत ठूलो छ, शक्तिशाली छ । त्यसको दम्भ भारतले सँधै हामीमाथि देखाउँदै आएको छ । सानो देश भनेर भारतले हामीलाई हेप्छ । धेरै जमिन भारतले लाग्यो, अहिलेपनि सीमा मिच्ने काम रोकिएको छैन् । अझैपनि नेताहरु भारतप्रति आस्था देखाउँछन् । भारतले आफ्नो शक्ति देखाएर नेपालको भूभाग मिच्दाको थाहा हुँदाहुँदै नेताहरु उसकै पक्ष लिइरहेका छन् ।

नेताहरुले त कडा रुपमा आफ्नो भारतको विरोधमा आवाज उठाउनुपर्ने हो । विडम्बना, कसैसँग त्यो आँट छैन् । किन कि यिनीहरु भारतको ‘गुलाम’ भए । भारतले जे गरेपनि ‘टाउको’ हल्लाउँछन् । आफ्नो देशको भूभाग बचाउन उनीहरुलाई मतलबै छैन । हुन त भूमिगतको बेला नेताहरु सबै भारतमै लुकेका थिए ।

भारतले पालेकाहरुले नेपालको हितमा के बोल्छन् ? आफ्नो भूभाग बचाउन नसक्ने नेताहरु आफूलाई राष्ट्र र जनताको नेता भन्छन् । जनताले तिरेको कर खाएर भारतलाई आफ्नो जमिन सुम्पिरहेका छन् । अनि यिनीहरुलाई कुन हैसियतले देश र जनताको नेता भन्ने ? भारतले नराम्रो मान्छ कि ? भन्ने डरले नेताहरुले कहिल्यै आफ्नो जमिन फिर्ता ल्याउन चासो देखाएनन् ।

अहिले पनि जनता आफ्नो जमिनको विषयमा बोल्छन् तर नेताहरु मौनता साँध्छन् । भारतले सँधैपनि आफ्ना छिमेकीहरुलाई नराम्रो गर्यो । अरुको जग्गा मिच्ने, आफ्नो भूभाग ठूलो बनाउने अनि दम्भ देखाउने । आफ्नो विचार, सिद्धान्त जम्मै भारतलाई बुझाएका नेताहरुलाई भारतले जे गरेपनि ठीकै छ ।

अब नेताहरुले भारतको पक्षमा बोल्ने होइन्, आफ्नो जमिन फिर्ता माग्ने हो । हाम्रो जमिन फिर्ता दे भन्न सक्नुपर्यो । भारतमा हजारौं गोर्खा सैनिक छन् । यतिबेला भारत र पाकिस्तानको लडाइँ शुरु भएको छ । भारतले गोर्खा सैनिकलाई अगाडि राखेर युद्ध लड्ने भएको छ ।

एउटा गोर्खा सैनिक मात्र मर्यो भने क्षति कसलाई ? नेपाल र उसको परिवारलाई होइन् ? यो विषयमा पनि सरकार मौन छ । भारतले नेपालको भूभाग खाएर आफ्नो देश ठूलो बनायो । नेपाललाई आफ्नो व्यापार गर्ने थलो बनाए । भारतको झोला बोकेर नेताहरुले यहाँको सबै कलकारखाना बन्द गरे ।

नेताहरुले बोल्न नसक्ने हो भने जनता तयार छन् । जनताले प्रतिकार गर्छन् । अर्काको भूभाग खाएर आफ्नो भूभाग ठूलो बनाउने र त्यहाँ व्यापार गर्ने भारतको विगतदेखि कै रणनीति हो । विडम्बना, नेताहरुले बुझेनन् । नेपाल सबैभन्दा पुरानो इतिहास बोकेको देश हो । अंग्रेजले समेत कब्जा गर्न नसकेको देशलाई नेताहरुले स्वयं भारतलाई लगेर सुम्पिए ।

उनीहरुले आफ्नो देशको भूभाग फिर्ता ल्याउनु भनेको त ‘सम्झिने, पानी छम्किने’ जस्तै हो । त्यसैले जनताले नै प्रतिकार गर्नुपर्छ । भारतमा भएका गोखा सैनिकले आफ्नो जमिन फिर्ता दिएमा मात्रै समर्थन गर्ने बताएका छन् । अर्काको देशमा गएर जागिर खाइरहेका नेपालीलाई देशको त्यति माया छ भने देशको लागि समर्पित हुन्छु भनेर आएका नेताहरु के हेरिरहेका छन् ?

नेताहरु भारतको ‘दले’ हुन् भन्ने जनतामा परेको छ । नेताहरुले अहिले चाल्ने कदमले ‘दूधको दूध, पानीको पानी’ हुन्छ । जनताले यही बेला भारतले कब्जा गरेको जमिन फिर्ता ल्याऊ भनेर आवाज उठाइरहेका छन् । यतिबेला भारत र पाकिस्तानको लडाइँ चलिरहेको छ ।

पाकिस्तानतिर केन्द्रित भारतबाट आफ्नो जमिन फिर्ता ल्याउने यो राम्रो अवसर हो । भारतले आफ्नो छिमेकीको विषयमा कहिल्यै राम्रो सोचेन । नेपाल माथि नजाओस्, हाम्रै अगाडि हात थापिरहोस् भन्ने भारतको मनसाय हो । तर, नेताहरुले यो बुझेनन् कि बुझ्न चाहेनन् ? प्रश्न उठेको छ ।

नेपाल कृषिप्रधान देश हो । कुनै समय नेपालले अन्य देशलाई खाद्यान्न आयात र सहयोग गर्थ्यो । तर, भारतको लहैलहैमा लागेर धमाधम जग्गा प्लानिङ गरियो । धमाधम बाटो बनाइयो । कलकारखाना बन्द गरियो । जसका कारण नेपाल आज सबै चीजमा आत्मनिर्भर बनेको छ ।

चामलदेखि तरकारीसम्म भारतबाटै आयात गर्नुपर्छ । पेट्रोलदेखि ग्याँसम्म पनि भारतबाटै आउँछ । नेपालमै पेट्रोल खानी छ । तर, खन्न सकिएको छैन् । नेपालमा त्यत्रा उद्योग, कलकारखाना थिए, तर त्यहाँ उत्पादन बन्द छ । आफ्नो सरकार टिकाउन राजनीतिक दलका नेताहरु भारतको शरणमा पुग्छन् ।

आफू प्रधानमन्त्री र मन्त्री खान उनीहरु भारत जान्छन् । नेताहरुको स्वार्थका लागि नेपालीले आफ्नो स्वाभिमान गुमाउनुपर्ने ? आफ्नो जमिन दिनुपर्ने ? भारतको सामान किनेर खाइदिनुपर्ने ? नेताले जनतालाई कतिसम्म भेँडा सोचेका हुन् । अब सरकारले कि भारतले लिएको भूभाग फिर्ता लिनुपर्छ कि प्रधानमन्त्री केपी शर्मा ओलीले पदबाट राजीनामा दिनुपर्यो ।

शेरबहादुर देउवा, पुष्पकमल दाहाल, बाबुराम भट्टराई, माधवकुमार नेपाल र मधेशी दलहरुले पनि भारतको गलत कार्यको विरोध गर्न नसक्ने हो भने राजनीतिबाटै सन्यास लिए हुन्छ । देश बेचेर आफ्नो पद जोगाउनेहरु जनतालाई चाहिन्न । मौका पटकपटक आउँदैन् । भारतलाई यतिबेला सरकारले च्याप्न सक्यो भने हाम्रो भूभाग फिर्ता आउन सक्छ ।

जुनजुन नेताहरुले भारतलाई समर्थन गरिरहेका छन्, जनताले उनीहरुलाई गाली गरिरहेका छन् । नेताहरु भारतको कार्यकर्ता रहेछन् भन्ने जनतामा परेको छ । नेताहरु जनता हाम्रा कार्यकर्ता हुन् भनेर बसेका छन् । होलान्, कार्यकर्ता तर कसैले पनि आफ्नो देशको भूभाग गुमाउन चाहँदैन् ।

पञ्चायती व्यवस्था फाल्ने बेलामा नेताहरु भारतमै बसे । उनीहरुलाई त्यतिबेला भारतले नै पाल्यो । त्यहाँ लुकेर बस्ने नेताहरु जनतालाई लडाइँमा उतार्ने । पटकपटक आन्दोलनको क्रममा जनता शहिद भए । तर, नेताहरुलाई केही भएन् । माओवादीले भारत र चीनले कब्जा गरेको भूभाग फिर्ता ल्याउँछौं, नेपालमाथि बाह्य शक्तिको हस्तक्षेप अन्त्य गर्छौं भनेर २०५२ फागुन १ गते हतियार उठायो ।

तर, अहिले माओवादीले नै भारतको समर्थन गरिरहेको छ । आफ्नो जमिन मिचेको छ भन्ने थाहा हुँदाहुँदै भारतको पक्ष लिनुले धेरै प्रश्न उठाएको छ । माओवादी कोबाट सञ्चालन भएको रहेछ ? प्रष्ट भइसकेको छ । माओवादीलाई जनताको रगत निकै सस्तो भयो जस्तो छ ।

नेपाल स्वतन्त्र देश बनिरहोस् । राजनीतिक हस्तक्षेप रोकियोस् भनेर १७ हजार जनता शहिद बनेका होइनन् ? यदि भारतकै अगाडि लम्पसार पर्नुथियो भने १७ हजार जनतालाई किन शहिद बनाएको ? जनतालाई किन झुठ्ठो आश्वासन दिएको ? जनताले देशको हितको लागि बहाएको रगत त खेर गयो ।

राजनीतिक दलका नेताहरु दिनभर देश र जनताको नारा लगाउँछन् । रात परेपछि भारतीयको कुरा सुन्छन्, जे भन्यो त्यही मान्छन् । जनता र देशका लागि नेता बन्नुपर्नेहरु भारतको इसारामा नाँच्ने बने । नेताहरु हरेक कोणबाट असफल भइसकेका छन् । उनीहरु नेपाली नेता होइनन् भन्ने प्रष्ट भइसकेको छ ।