कविता : बा उठ्नुस …

बा, घरको आँटीमा तपाईँ सुत्दैगर्दा ….
म ढुक्कले बन जान्थेँ,
बनफूल टिपी तपाईँको टोपीमा सिउरिने रहर,
अनि,
जीवन सिञ्चित गर्ने सपनाहरु
खेतका गह्रामा लहलह झुल्दै गर्दा,
शिरशिर बहेका मन्द पवनको सुस्केरासँगै
तपाईँको त्यो फूलको बगैचामा
म टुप्लुक्क आइपुग्थे र भन्थे, ‘बा.. मैले ढोग्दिन्छु’ ।
आशिर्वाद….. !!!
त्यही तपाईँको आशिर्वादको पोको बोकि
गाउँगाउँका कुना कुना, शहर शहरका गल्ली गल्ली तिनै सपनाहरुलाई पछ्याउँदै
मृगतृष्णारुपी सपनाहरु कहिले भेटिन्छन् त कहिले विलय हुन्छन्
भन्दैगर्दा,
ढाडस र विश्वासको खडेरी कैले परेन ।
तर, खुशीका केही थुँगाहरु
टिपेर तपाईँको हातमा बनफूल जस्तै, राख्न सकेको थिएन र सक्ने छैन ।
केवल सक्छु त तपाईँले दिएको छहारीको सिको गर्न ।
ठ्याक्कै त्यहिबेला, एउटा प्रतिक्षा
जुरुक्क उठेर भन्नुहुन्छ कि,
तँ कहिले जान्छस, घर ?

– चन्द्र सतुङ्गे मगर, गुल्मी हाल काठमाडाैँ 

कोरोना भाइरस (COVID-19) महामारीको जाँतोमा ज्येष्ठ नागरिक

लकडाउनले धुमुलिएको यो मन