कविता : समुद्र पारीको पीडा

संगीता भट्ट

विदेशमा जवरजस्ती मुस्कुराउन सिक्दैछ मान्छे
देखाउनकै निम्ती खुशीको बहाना झिक्दैछ मान्छे

अस्ति भर्खर किनेको नयाँ आईफोनमा रमाउँदै
बल्ल–तल्ल किस्तै किस्तामा बिक्दैछ मान्छे

स्वदेशमा भए विदेशिने अनि विदेशमा भए स्वदेश फर्कने
रहरै रहर बोकी बिरानाे सहरमा डुल्दैछ मान्छे

समुन्द्रमा डुबुल्की मार्दै मज्जा लिए जस्तै
पसिना र रगतसँग साटेको पैसामा भुल्दैछ मान्छे

सम्झनामा त्यो प्रपोज डे : काे हाेला त्याे मान्छे

जहाँ दुख सुखका आमा बा अनि साथी छैनन्
त्यहाँ पराईलाई नै आफ्नै ठानी खुल्दैछ मान्छे

किन हुन्छ र पराई आफ्नो अनि आफ्नो पराई
जान्दा,जान्दै पनि बाध्यतामा सबै भुल्दैछ मान्छे

भविश्य सम्झेर जवानी र रहरको ख्यालै नगर्दा
थाहै नपाई दिनदिनै बुढौलीसँगै फुल्दैछ मान्छे

दिन रात, घाम पानी र भोक थकाई नभनी
पन्ध्र घण्टा कामको लोडले रेलमै झुल्दैछ मान्छे