दलको साथ र सुरक्षाकर्मी कमजोर हुँदा छिमेकी भूभाग मिच्ने, जनता सरकारी सम्पत्ति हड्पने !

रुषा थापा
सन् १९५० मा नेपाल र भारतबीच शान्ति तथा मैत्री सन्धि भयो । यो सन्धि हुनुअघि सिक्किम, दार्जिलिङ, टिष्टा कागडा, हाजीपुर, बाबाघाम, तिब्बत नेपाली भूमि थियो । तर, सन्धिपछि यी भूभाग भारतको स्वामित्वमा गयो । सन्धिपछि पनि कालापानी, लिम्पियाधुरा, लिपुलेक, टकनपुर, कोलकत्तासम्म नेपाली भूभाग भारतले कब्जा गर्यो ।

नेपाल विश्वकै पुरानो देशमध्ये एक हो । इतिहास साक्षी छ कि नेपाल कहिल्यै विदेशीको कब्जामा पुगेन । त्यसैले, नेपाल विश्वसामु स्वतन्त्र, अखण्ड, स्वाधिनता भएको देशका रुपमा चिनिन्छ । हाम्रो देशमा पटकपटक राजनीतिक परिवर्तन भयो । राणा शासनदेखि राजतन्त्र, पञ्चायत, बहुदल हुँदै लोकतन्त्र गणतन्त्रसम्ममा हामी आइसकेका छौं ।

यसबीचमा मुलुकको नेतृत्व विभिन्न व्यक्तित्व, शक्ति वा राजनीतिक दलहरुले गरे । आखिर जोकोहीले सत्तामा पुग्दा जनतालाई आश्वासन दिलाउँछन् कि भारतले कब्जा गरेको नेपाली भूभाग फिर्ता ल्याउँछौं । विडम्बना, यतिका दशकौं बितिसक्यो न भारतले कब्जा गरेको नेपाली भूभाग फिर्ता हुन सकेको छ न भारतजति हामी बलियो ।

उल्टै नेपाल विश्वमै कमजोर बन्दै गइरहेको अवस्था छ । भारत स्वतन्त्र भएको शताब्दीसमेत भएको छैन । तर, उसले हाम्रो भूभाग मिचेको मिच्यै छ । हामीलाई हेपेर भारतले मनलाग्दी गतिविधि गर्दै आएको छ । कहिले सीता भारतमा जन्मिएको दाबी गर्छ त कहिले बुद्ध । कहिले त नेपाल नै भारतको थियो भन्न पनि भ्याउँछ । अनि इतिहास बोकेको हाम्रोजस्तो देश अनि भारतसामु निरीह ?

किन राजनीतिक दलका नेताहरुको भारतसामु बोली पनि फुट्दैन ? जहिल्यै चुनावका बेला राजनीतिक दल र नेताहरु भारतको विरोध गर्छन् । भारतले यसो–त्यसो गरेको र कब्जा भएको नेपाली भूभाग कब्जा ल्याउँछौं भन्दै जनताको मन जित्छन् अनि सत्तामा पुग्छन् । सत्तामा पुगेपछि चाँहि ठ्याक्कै उल्टो । भूभाग फिर्ता ल्याउने कुरा त परको हो, सीमासमेत बन्द गर्न सक्दैनन् ।

भारतका कारण नेपालमा आपराधिक घटनाहरु बढिरहेका छन् । सीमाबाट सजिलै नेपाल पस्ने भारतीयहरुले नेपालीको हत्या, हिंसा, चोरी, लुटपाट गरिरहेका छन् । दुर्भाग्य, सरकार केही गर्न सक्दैन । भारतले नेपाललाई छिमेकीजस्तो समेत व्यवहार गर्दैन । ऊ त हाम्रो भूभागमाथि मात्र आँखा गाडेर बसेको छ । नेपाल नै कब्जा गर्ने उसको दाउ छभन्दा पनि फरक नपर्ला ।

भारतको नियतबारे सबै नेपाली जनता जानकार छन् । त्यसैले त जनता सरकार घच्घचाइरहेका छन् । सरकारलाई जनताको साथ छ । जनताभन्दा ठूलो शक्ति अरु केही होइन । तैपनि, हाम्रो सरकार भारतसामु लाचार देखिन्छ । भारतले जे भन्छ, त्यँही कुरा हाँसीहाँसी गर्छन् सरकारमा बसेकाहरु । आखिर किन ? उनीहरु भारतदेखि डराएका हुन् कि केही व्यक्तिगत स्वार्थ छ ?

मुलुकको भूभागको सुरक्षा गर्न नेपाली सेना, नेपाल प्रहरी, सशस्त्र प्रहरी बल राखिएको छ । सुरक्षाकर्मी लाखौंको संख्यामा छन् । तर, उनीहरुले भारतले लगेको वा कब्जा गरेको नेपाली भूभाग फिर्ता ल्याउनु त परको कुरा हो, सीमा मिच्दासमेत मौन बसेको अवस्था छ । राष्ट्र एक व्यक्ति वा एउटा पार्टीको मात्र होइन, नेपाल तीन करोड नेपाली जनताको भूभाग हो ।

त्यसैले, देशको भूभागको सुरक्षा गर्नु सुरक्षाकर्मीसँगै जनताको पनि दायित्व हो । हिजो हाम्रा पुर्खाहरुले आफ्नो रगत बगाएर बचाएको देश हो नेपाल । उनीहरुले आफ्नो ज्यान गुमाए तर देशलाई हार्न दिएनन् । नेपालमा विदेशीको हस्तक्षेप हुन दिँदैनन् । विडम्बना, पुर्खाले रगत बगाएर जोगाएको देशका छोराछोरी अहिले व्यक्तिगत स्वार्थमा मात्र रमाइरहेको अवस्था छ ।

अहिले जनतालाई देशभन्दा पार्टी प्यारो बनेको छ त सुरक्षाकर्मी तलब खान मात्र जागिर गरिरहेका छन् । उनीहरुलाई तलबसँग मात्र मतलब छ । तलब समयमा पाइन्छ कि पाइँदैन ? बढ्छ कि बढ्दैन ? बढुवा हुन्छ कि हुँदैन ? भनेर मात्र उनीहरुमा चिन्ता देखिन्छ । अनि जनता चाँहि पार्टीको कार्यक्रममा मासुभात खान पाइन्छ कि पाइँदैन ? पैसा पाइन्छ कि पाइँदैन ? भनेर हिँडिरहेको देखिन्छ ।

जसको उदाहरण हालै सम्पन्न नेकपा एमालेको एघारौं महाधिवेशनसमेत हो । गत मंसिर २७ गते भक्तपुरको सल्लाघारी तीनकुने चौरमा एमाले महाधिवेशनको उद्घाटन सत्र थियो । त्यसक्रममा एमाले नेता प्रदीप ज्ञवालीले राष्ट्रिय गान बजाउँदै एक मिनेट मौन धारण गर्न आग्रह गरे । राष्ट्रिय गान केबल गीत मात्र होइन, यो हाम्रो अस्तित्व र राष्ट्रियतासँग जोडिएको छ ।

त्यसैले, राष्ट्रिय गान बज्दा जोकोही नेपाली उठ्नुपर्छ र छातीमा हात राखेर गाउनुपर्छ । यो नौंटकी होइन, देशप्रतिको सम्मान हो । तर, एमाले महाधिवेशनमा राष्ट्रिय गान बज्दा यसको उल्टो देखियो । सुरक्षाकर्मीदेखि एमाले कार्यकर्तासम्मले राष्ट्रिय गानलाई बेवास्ता गरे । गीत बज्दा सुरक्षाकर्मीहरु एकापसमा गफ गर्न व्यस्त थिए त एमाले कार्यकर्ताहरु बजेर बदाम खाइरहेका थिए । यसले उनीहरुको त बदनाम भयो नै सँगै हाम्रो राष्ट्रियकै अपमान भएको छ । ०५८ जेठ १९ गते तत्कालिन राजा वीरेन्द्र वीरविक्रम शाह र उनको परिवारकै हत्या भयो । नारायाणहिटी दरबारमै राजाको वंश नासियो ।

त्यतिबेला राजाको सुरक्षाको जिम्मेवारी सेनालाई दिइएको थियो । तर, सेनाले राजा र उनका परिवारलाई त बचाउन सकेन नै सँगै राजपरिवार हत्या कसरी, कसले र किन गर्यो ? भनेर जवाफ पनि दिन सकेन । अनि आफ्नै राजाको देशभित्र सुरक्षा गर्न नसक्ने सेनाबाट मुलुकको भूभागको सुरक्षा हुन्छ भनेर सोच्नु पनि लाजमर्दो हो ।

दरबार हत्याकाण्डपछि पनि सेना पटकपटक चुकेको छ । त्यो माओवादी जनयुद्धकालमा होस् या जेनजी आन्दोलनमा । सेना माओवादीसँग लड्न सकेन अनि मुलुकबाट राजतन्त्र हट्यो । राजा ज्ञानेन्द्र दरबार छोडेर नार्गाजुनको जंगल पस्नुपर्यो । गत भदौ २३ र २४ गते भएको जेनजी आन्दोलनमा मुलुकको इतिहास सिंहदरबारसहित विभिन्न सम्पदा, धरोहरहरु खरानी बन्यो ।

त्यतिबेला सेनाले चाहेको भए ती सम्पदा जोगाउन सक्थ्यो । तर, सेना हेरेर बसिरह्यो । अनि देश जलिरह्यो । नेपाली सुरक्षाकर्मीका कारण भारतले त नेपाली भूभाग कब्जा गर्यो नै सँगै नेपाली जनतामा पनि देशको सम्पत्ति कब्जा गर्ने मनोबल बढ्यो । अहिले देशभित्रका जतिपनि सरकारी सम्पत्ति कब्जा भएको छ, त्यो जनताबाटै भएको छ ।

देशभरिका लाखौं रोपनी सार्वजनिक जग्गा, तालपोखरी, खोलानदी, वनजंगल, मठमन्दिर, राजपरिवारलगायतको खर्बौको सरकारी सम्पत्ति व्यक्तिको कब्जा गइसकेको छ । अनि राज्यको सम्पत्ति दोहन वा कब्जा गर्ने आँट जनतामा कसरी आयो त ? सुरक्षाकर्मीको कमजोरीका कारण होइन र ?

सुरक्षाकर्मीसँगै सरकार र राजनीतिक दल पनि यसमा दोषी छन् । यदि उनीहरुले पहिल्यै भारतलाई नेपाली भूभाग कब्जा गर्न नदिएको भए र जनताले पनि सरकारी सम्पत्ति कब्जा गर्नेबित्तिकै कडा कदम चालेको भए आज सरकारी सम्पत्ति हड्पने आँट कसैमा आउँदैन्थ्यो ।