राष्ट्रको लागि जम्मै मौन, व्यक्तिगत स्वार्थ पुरा गर्न जताततै आन्दोलन !

अनुसा थापा
बैंक तथा वित्तिय संस्था पीडितहरुले धमाधम आन्दोलनको घोषणा गरिरहेका छन् । मीटरब्याज पीडितले माघ १४ गतेदेखि आन्दोलन थाल्दै छन् भने लघुवित्त पीडितहरु पनि आन्दोलनको तयारीमा जुटिसकेका छन् । सहकारी पीडित पनि आन्दोलनमा उत्रिने देखिएको छ । लामो समयदेखि भुक्तानी नपाएका निर्माण व्यवसायीले चरणबद्ध आन्दोलनको घोषणा गरिसकेका छन् ।

दूध किसान, उखु किसान र कोरोनाताका गरिएको बीमाबापतको भुक्तानी नपाएकाहरु पनि आन्दोलन गर्ने भनिरहेका छन् । सटर, कोठा, फ्ल्याट बहालमा लिएर बस्नेहरु पनि आन्दोलनकै बाटोमा गइरहेका छन् । कि सरकारले भाडा निर्धारण गरिदिनुपर्ने कि ५० प्रतिशत घरधनीले घटाइदिनुपर्ने उनीहरुको माग छ । जोसुकै आन्दोलनमा उत्रिने भनिरहेका छन् तर सरकारलाई चासो छैन् ।

बरु आफ्नो कार्यकर्ता कसरी पोस्न सकिन्छ ? भन्नमै सरकार केन्द्रित छन् । राष्ट्रपति रामचन्द्र पौडेलले भूमिसम्बन्धी अध्यादेश प्रमाणिकरण गरेका छन् । ११ लाखले सरकारी जग्गाको लालपूर्जा पाउने भएका छन् । तीमध्ये अधिकांश नेकपा एमालेको कार्यकर्ता छन् । एमालेनिकटहरु अर्को निर्वाचनमा एमालेको ५० लाख मत बढ्ने बताउन थालेका छन् । सरकारी जग्गा भनेको साझा सम्पत्ति हो ।

कसैले पनि भोटका लागि सरकारी सम्पत्तिको दुरुपयोग गर्न पाइँदैन् । विडम्बना, एमाले सरकारी सम्पत्ति बाँडेर पार्टी ठूलो बनाउनमा ध्याउन्न छ । २०५१ सालमा मनमोहन अधिकारी प्रधानमन्त्री हुँदा ७० वर्ष कटेकालाई ज्येष्ठ नागरिक भत्ता दिने व्यवस्था गरियो । एमालेले अहिलेसम्म पनि त्यसलाई चुनावी नारा बनाएको छ । एमालेले भत्ता बाँडेको भन्दै प्रचारप्रचार गर्छन् ।

तर, त्यो कुनै एमाले नेताको खल्तीबाट दिइएको रकम होइन् । जनताले तिरेको कर बाँडेको हो । नेताहरु त स्वार्थी भए भए, नेपाली जनता पनि फरक भएनन् । कोही धाग देखाउनमै व्यस्त छन् त कोही आफ्नो प्रचार गर्न । अहिले घोषणा गरिएको आन्दोलन पनि त्यही नै हो । आफ्नो रकमको लागि आन्दोलन गर्दै छन् । यद्यपि, देशमा भइरहेको यस्तो गलत निर्णयको विरोधमा आन्दोलन गर्ने कोही छैनन् ।

नेपालजति सार्वजनिक बिदा दिने देश सायदै कुनै होला । धोतीदेखि टोपी दिवससम्म मनाइन्छ । त्यतिबेला चाँहि उनीहरुलाई राष्ट्रियताको ख्याल आउँछ । अरु बेला आउँदैन् । नेतृत्वसहित जनता स्वार्थी हुँदा नेपालको यो अवस्था बनेको हो । विदेशी ऋण झण्डै २७ खर्ब पुग्न लागिसकेको छ । छिमेकीहरुले नेपाललाई रोबर्टजसरी चलाएको छ भने नेतृत्वले हामीलाई त्यसरी चल्न बाध्य बनाएका छन् ।

अधिकांश नेपाली भूभाग छिमेकीले कब्जा गरिसकेका छन् । जन्म दिने आमा र जन्मेको मातृभूमि सबैभन्दा महान् हुन्छ । तर, निर्माण व्यवसायी, दूध किसान, उखु किसान, अस्पतालहरु विदेशीबाट ऋण लिएर आफ्नो पैसा दिन माग गरिरहेका छन् । निर्माण व्यवसायीको ४५ अर्ब रुपैयाँ बाँकी छ भने दूध र उखु किसानको सात अर्ब । कोरोना बीमा गराएका अस्पतालहरु आफ्नो ११ अर्ब बक्यौता रहेको बताउँछन् ।

उनीहरुले सरकारलाई दबाब दिइरहेका छन् । राजनीतिक दलमार्फत पनि सरकारलाई दबाबमा पार्न खोजिरहेका छन् । विदेशसँग ऋण लिएर १७ अर्ब रुपैयाँ झार उखाल्दैमा सकाइयो । प्रधानमन्त्री रोजगार कार्यक्रमको नाममा यत्रो पैसा सखाप पारिदियो । यसको विदेशलाई निरन्तर किस्ता तिर्नुपरेको छ । झापामा चार अर्ब रुपैयाँमा भ्युटावर बनाइएको छ ।
देशका प्रधानमन्त्री केपी शर्मा ओली ऋणलाई देशले विकासमा फड्को मारेको बताउँछन् । ऋण लिएर घ्यु खाएर कहिलेसम्म चल्छ ? भ्युटावर बनाउँदा ल्याएको विदेशी ऋणको पनि मासिक ब्याज तिरिरहनुपरेको छ । भैंसीपाटीमा सुविधासम्पन्न उच्च पदस्थहरुको निवास बनाउँदा राज्यको ढुकुटी खर्लप्पै रित्तिएको छ । २१ अर्ब रुपैयाँमा बनेको सो उच्च पदस्थाहरुको निवासबाट के हात लाग्यो ?

उद्योगहरुले बिजुली बालेकोबापत २२ अर्ब रुपैयाँ तिरेका छैनन् । सरकारले नतिर भनेको छ । भाटभटेनी साहुले राजश्व छलीबापतको चार अर्ब ४५ करोड रुपैयाँ तिरेका छैनन् । कर नतिर भन्ने अनि देश कसरी चल्छ ? सँधै ऋण ल्याएरै देश चलाउने ? सरकारलाई देशभन्दा प्यारो भयो भोट । उनीहरु बरु पार्टीलाई चन्दा माग्छन् । भोट बढाउनका लागि देशसँग खेलबाँड गर्न मिल्छ ?

केन्द्र हास् या स्थानीय सरकार, कर उठाउँदैन् । कर उठाउन खोज्यो, सरकारमा भएका राजनीतिक पार्टीका ‘दले’ हरु तगारो बनिहाल्छन् । देश सकियोस् तर भोट कम हुन दिइन्न भन्ने सिद्धान्तमा राजनीतिक दलहरु चलिरहेका छन् । जनप्रतिनिधिले पाएको सेवासुविधा पनि कटौती नगर्ने, भत्ता पनि नकाट्ने, ज्यालादारी र करारको कर्मचारी पनि नहटाउने, विदेशीबाट ऋण ल्याउने बाँड्ने ।

आफ्नो देशको बारेमा नसोच्ने पनि के जनता ? आफ्नो मातृभूमिको लागि हामी बोल्दैनौं । नेता र कर्मचारीले देश बेचिसकें तर जनता विरोध गर्दैनन् । चुपचाप दर्शक बनेर हेरिरहेका छौं । विरोध गर्ने कोही नभएपछि नेताहरुको मनोबल बढ्नु स्वाभाविकै हो । अबको दुई वर्षमा ऋणको रकम दोब्बर हुन्छ । राज्यको ढुकुटीमा राजश्व बढेको छैन्, तिर्नुपर्ने बक्यौताहरु बढेको बढ्यै छ ।

देशको विषयमा बोल्न जनतालाई लाज लाग्छ । तर, सहकारी ठगीमा रवि लामिछाने, नायक पल शाह, नेपाली क्रिकेट टोलीको पूर्वकप्तान सन्दीप लामिछाने समातिदिँदा जनता सडकमा आए । देशभन्दा प्यारो त यस्ता व्यक्ति रहेछन् । उनीहरुलाई सजाय दिने कि उन्मुक्ति ? त्यो अदालतको हातमा थियो । अहिले देश नै दाउमा लागिसक्दा पनि सरकार चुइक्क बोल्दैनन् । देश ठूलो कि व्यक्ति ?

यो कुरा जनताले बुझेनन् । आफ्नो देशको नागरिक र देशभन्दा ठूलो केही हुँदैन् भन्ने उदाहरण अमेरिकाको ४७ औं राष्ट्रपति डोनाल्ड ट्रम्पले दिएका छन् । उनले जन्मको आधारमा नागरिकता दिने व्यवस्था नै हटाइदिएका छन् । जसले आफ्नो देश र जनतालाई सबैभन्दा अगाडि राख्छ, महत्व दिन्छ, ऊ नै सच्चा नेतृत्व हो । नेपालीहरु काम गर्न भन्दापनि ढोंग गर्न जान्ने भए ।

करोडौं नागरिकले नेपाली नागरिकता त्यागिसकेका छन् । कमाउनका लागि गएको व्यक्तिले देशको माया मारेर नागरिकता त्यागे । त्यहाँको लिए । त्यस्तो व्यक्ति नेपाल सकियो भन्दै गोहीको आँशु झारिरहेका छन् । उनीहरुलाई नेपालको विषयमा बोल्ने अधिकार छ ? वास्तवमै नेपाली मन थियो भने नेपाल बिग्रियो भनेर अर्काको देशबाट मुलुकको बद्नाम गरिँदैन्थ्यो होला ।

जनता र सञ्चारकर्मी राजनीतिक दलको झोले बन्ने र सबै आफ्नो स्वार्थमा लाग्ने हो भने नेपाल ठूलो संकटमा पर्छ । सबैभन्दा पुरानो देश नेपाल त बलियो हुनुपर्थ्यो । तर, नेतृत्व गलत हुँदा देश तहसनहस बन्यो । जनताले के सोचौं भने देश रह्यो भने मात्र नागरिक रहन्छन् । त्यसैले सबैले आफ्नो व्यक्तिगत स्वार्थभन्दा माथि उठेर हेरौं । गलत नेतृत्वको हातमा देश चलाउने चाबी दिँदा हामीले धेरै भोगिसकेका छौं ।

अब यसको अन्त्य हुन आवश्यक छ । नेताहरुको अनुहार बेलैमा नचिन्दा देशमा छिमेकीको हस्तक्षेप बढ्यो । नेताहरु नेपालको भइदिएनन्, छिमेकीको दले भए । सञ्चारकर्मीले पनि कहिल्यै नेताहरुलाई खबरदारी गरेनन् । अझैपनि यो क्रम चलिरहने भने देश ठूलो दुर्घटनामा जान्छ । बिग्रिन थोरै समय लाग्छ तर सुध्रिन धेरै बेर । त्यसैले नागरिक सचेत बनौं । किन कि पहिल्यै ढिलो भइसकेको छ । देश सुध्रिन्छ भनेर जनताले बारम्बार आन्दोलन गरे, शहिद भए । तर, उपलब्धि के भयो ?