जनताको नाम, व्यक्तिगत सम्पत्ति जोड्ने काम, माओवादीकै कारण आइलाग्यो व्यवस्थामाथि संकट !

अनुसा थापा
सरकारले २०७९ मंसिर ४ गते प्रतिनिधि सभा तथा प्रदेश सभाको निर्वाचन गरायो । नेकपा माओवादी केन्द्रले अन्य पार्टीसँग गठबन्धन गरेर चुनावमा भाग लियो । तर, माओवादी ३२ सीटमै सीमित भयो । जनताले प्रत्यक्ष र समानुपातिक गरेर जम्मा ३२ सीट माओवादीलाई दिए । २०६४ चैत २८ गते पहिलोपटक संविधानसभाको निर्वाचन भएको थियो ।

त्यतिबेला माओवादी एक्लै भिडेको थियो । १२० क्षेत्रमा चुनाव जितेको माओवादी धेरै क्षेत्रमा थोरै भोटले हार्यो । २०५२ फागुन १ गते माओवादीले शोषक, सामान्ती, भ्रष्टाचारी, दलालहरुलाई तह लगाउने एजेण्डाका साथ जनयुद्द शुरु गर्यो । माओवादीका नेता–कार्यकर्ता देशका लागि लडेको भन्थें ।

देशमा लोकतन्त्र गणतन्त्र आएपछि आफ्नो पुख्र्यौली सम्पत्ति पनि राष्ट्रियकरण गर्ने र पार्टीलाई दिने बताउँथें । त्यहाँ भ्रष्टाचार गर्ने, व्यक्तिगत सम्पत्ति जोड्ने, विलासितामा लाग्ने कुरै थिएन् । त्यसैले त जनताले विश्वास गरे । माओवादीले पनि भटाभट आफ्नो एजेण्डालाई कार्यान्वयनमा लग्यो ।

मीटरब्याजमा पैसा लगाउने, जाँडरक्सी खाने, दुईवटी श्रीमती ल्याउने, कालोबजारी गर्ने, सरकारी जग्गा खाने, जातीय विभेद गर्नेहरुलाई माओवादी धमाधम कारबाही गर्यो । माओवादी सरकारमा आएपछि जनतामा छिमेकी मुलुकले लगेको जमिन फिर्ता हुन्छ, विदेशीको हस्तक्षेप रोकिन्छ भन्ने मनोभाव विकास हुँदै गएको थियो ।

गाउँदेखि शहरसम्म माओवादी थिए । जंगलका रुख, पात पनि माओवादी नै बने । २०६२–६३ मा सरकारसँग वार्ता गरेर जब माओवादी सार्वजनिक भयो अनि नेता–कार्यकर्ताको असली रुप देखिन थाल्यो । नेतादेखि कार्यकर्तासमेत विलासी जीवनमा जिऊन थाले । राजधानीमा महलजस्तो घर ठड्याए ।

मँहगामँहगा विद्यालयमा आफ्ना सन्तान पढाए । करोडौं पर्ने गाडी चढ्ने, व्यक्तिगत सम्पत्ति जोड्न, सुःखसयल जिन्दगी जिऊनेतिरै उनीहरु केन्द्रित भए । जनयुद्दको क्रममा आफ्नो पुख्र्यौली सम्पत्ति राज्यको नाममा गर्छु भनेकाहरु सरकारी सम्पत्ति कब्जा गरेर आफ्नो नाममा लैजानतर्फ केन्द्रित भए ।

माओवादीले नै दलाली गर्न थाल्यो । एक लाख रोपनी पर्ने जग्गालाई माओवादीले प्लानिङ गरेर आनाको लाखौंमा बेचे । सेयर दलाली पनि माओवादी नै भए । दोहोरी साँझ खोल्ने, निजी विद्यालय सञ्चालन गर्ने, म्यानपावर चलाउने, क्रसर उद्योग, मिडिया, बैंक तथा वित्तिय संस्था, स्वास्थ्य क्षेत्र, सुन व्यवसायमा लगानी गर्ने, मीटरब्याज, अटोशोरुममा लगानीलगायतका काम माओवादीले गरे ।

उनीहरुले आफूलाई देशको राजा ठाने । पूर्वराजाले जति खानु थियो खायो, बाँकी हामी खान्छौं भनेर उनीहरु लागिपरे । तस्करीमा पनि माओवादीका नेताहरुको संलग्नता भएको कुरा बाहिर आइसकेको छ । भेपदेखि लिएर अवैधानिक कार्यमा माओवादी संलग्न छन् । अनि जनताले पत्याउँछन् ?

जनतालाई माओवादीले विश्वासघात गरेको छ । हिजो व्यापारीको विरोध गरेका आएका माओवादीका अध्यक्ष पुष्पकमल दाहाल निर्माण व्यवसायीको घरमा बसेका छन् । आफू व्यापारीको घरमा बस्नुहुँदैन् भनेर उनले सोच्नुपर्थ्यो कि पर्दैन् ? सिन्धुपाल्चोकको सुकुटेमा माओवादीको लगानी छ ।

प्रचण्ड रमाइलो गर्नका लागि त्यहाँ पुगेको पुग्यै गर्छन् । अनि यस्ताले देश विकास गर्छन् ? सोच्ने दिमाग नभएका, भिजन नभएकाहरु देशका नेता हुँदा जनताले दुःख पाएका छन् । जनताले तिरेको कर पनि पचाएका छन् । खाडीको चर्को घाममा पसिना बगाएकाहरुले पठाएको रेमिट्यान्समा यिनीहरुले मोजमस्ती गरे ।

२०६५ जेठ १५ गते राजा ज्ञानेन्द्र वीरविक्रम शाह जनताको नासो जनतालाई फिर्ता गरेर जंगलतिर लागे । माओवादीहरु शासनमा आए । सत्तामा आउनेबित्तिकै मोआवादीको रुप नै फेरियो । आफ्नो छोरीलाई मेयर, स्वकीय सचिव, बुहारीलाई मन्त्री, भाइलाई राष्ट्रिय सभाको अध्यक्ष बनाउने अनि मोजमस्ती गरिरहने ।

माओवादीको मनमा राजाले लुट्यो, हामीले लुट्न पाएनौं भन्ने परेको रहेछ । माओवादीले देश र जनताका लागि होइन्, आफ्नो व्यक्तिगत फाइदाका लडेको रहेछ भन्ने कुरा पुष्टि भइसकेको छ । जसका कारण आज व्यवस्था नै संकटमा परेको छ । व्यवस्थाविरोधी नारा लाग्न थालिसकेको छ ।

माओवादीले राजाले टाउको उठाएको भन्दै विरोध जनाउन थालेको छ । माओवादीले आफ्नो हैसियत नबिर्सिएको भए आज यो अवस्था आउँथ्यो ? माओवादीले यो कुरा विचार गर्नुपर्थ्यो कि पर्दैन् ? अझैपनि जनतालाई भ्रमित बनाएर सडकमा उतार्ने दाउमा छन्, माओवादी । अब त माओवादीको आन्दोलनमा आउनुभन्दा बरु जनता खाडीतिर पसिना बगाउन जान्छन् ।

किन कि जनता आजित भइसकेका छन् । नेताहरुले न आफ्नो पदको ख्याल गरे न देश र जनताको । जनता भोकभोकै हिँडेका छन्, उनीहरु करोडौं पर्ने घडी बाँध्छन् । विदेशमा पैसा लुकाएर राखेका छन् । देश पुरै खोक्रो बनाएका छन् । यिनीहरु भ्रष्टाचारी हो, दलाली हो भन्ने कुरा जनताले राम्ररी बुझिसकेका छन् ।

त्यसैले पनि यिनीहरुले जे बोलेपनि जनताले पत्याउँदैनन् । नेपालीमा एउटा उखान छ,‘कहिले सासुको पालो, कहिले बुहारीको ।’ अब त्यही दृश्य देखिँदैछ । हिजो माओवादीले गाउँगाउँबाट जनता लखेट्यो, अब जनताले माओवादीलाई गाउँगाउँबाट लखेछन् । रोचक प्रसगं के भने, यो स्थितिमा पुर्याउने माओवादी स्वयमं हो ।

पूर्वराजा ज्ञानेन्द्र र जनताले त ल्याइदिएका होइनन् । सिद्धान्त, विचार विलासिताको अगाडि छियाछिया भएपछि यो अवस्था अवश्य पनि आउने नै थियो । नेताहरुको सम्पत्ति छानबिन गर्ने हो भने भ्रष्टाचारीको पहिलो सूचीमा माओवादी पर्छ । त्यसपछि एमाले, काँग्रेस, राप्रपा, मधेशी दल आउँछ ।

हिजो खुट्टामा चप्पल लगाउन नसक्नेहरु आज लाखौंको करोडौंको घडी बाँध्ने स्तरमा पुगेका छन् । आफूले गल्ती गरेको यिनीहरुलाई राम्ररी थाहा छ । त्यसैले त पूर्वराजाले बोल्नेबित्तिकै राजनीतिक वृत्तमा पुरै हलचल मच्चिएको छ । नेताहरुको रातको निद्रा र दिनको भोक गायव भएको छ ।

नेमकिपाका सांसद प्रेम सुवालले केही दिनअघि सदनमा सरकारसँग हिसाबकिताब मागे । विदेशीबाट ल्याएको २७ खर्ब ऋण, रेमिट्यान्स, कर, निर्माण व्यवसायीको ४५ अर्ब, दूध किसान र उखु किसानको सात अर्ब र कोरोना बीमाबापतको १८ अर्ब रुपैयाँको उनले हिसाबम ागे ।

सुवालले बोल्नु भनेको जनताले बोल्नु हो । किन कि सुवाल जनताबाट निर्वाचित जनप्रतिनिधि हुन् । यो हिसाब देखाउन नसक्नेबित्तिकै जनताले केपी शर्मा ओली, शेरबहादुर देउवा, पुष्पकमल दाहालको हालत के बनाउँछन् ? सोचनीय छ । नेताहरुले देश बेचिसकें भन्ने कुरा जनताले राम्ररी बुझिसकेका छन् ।

आफ्नो देश बचाउनका निम्ति जनता जुनसुकै हदसम्म जान तयार छन् । देशमा अब राजतन्त्र आउने देखिसकेको छ । सेनाले समेत निर्मल निवासलाई साथ दिएको सर्वसाधारणले अनुमान लगाउन थालिसकेका छन् । हजारौं जनताको बलिदानले आएको व्यवस्था नेताहरुकै कारणले आज खतरामा परेको छ ।

सबैले आ–आफ्नो व्यवस्था फाइदा हेर्दा देश लथालिङ्ग बन्यो । जनताको रगत ‘पानी’ बन्ने स्थितिमा पुर्याइयो । बुढापाकाले भन्छन् नि,‘सर्प देख्यो बाहिर हात, माछा देख्यो भित्र हात ।’ देशमा पनि त्यस्तै भए । व्यक्तिगत फाइदाका लागि देशै लुटेर खाइयो । प्रचण्डले अब जनतासँग माफी माग्नुपर्छ ।

माओवादीले भ्रष्टाचार गरेको सम्पत्ति राष्ट्रियकरण गर्नुपर्छ । नत्र यो व्यवस्था उल्टिन्छ, उल्टिन्छ । किन कि जनता हजारौंभन्दा एउटै राजा ठीकको मनशायमा पुगिसकेका छन् ।