चिहानको जग्गासमेत नछोड्ने नेताहरु लोकतन्त्र गणतन्त्रको वकालत गर्दै, जनतालाई भ्रमित बनाउँदै !

अनुसा थापा
‘जो चोर, उसकै ठूलो स्वर’ भन्ने नेपाली उखान पछिल्लो समय सदनमा देखिन थालेको छ । सदन देश र जनताको आवाज उठाउने थलो हो । सांसदले देश र जनताको हकहितका निम्ति सदनमा आवाज उठाउने हो । जुनसुकै दलको सांसदले कुरा उठाएपनि सरकारले सुन्नैपर्छ । सभामुखले त्यसलाई लबिङ गरिदिनुपर्छ । तर, सभामुख दलको नेताको भूमिका निर्वाह गर्छन् ।

केही दिनअघि राष्ट्रिय स्वतन्त्र पार्टी ‘रास्वपा’ का दुई सांसदले सदनमा एउटा महत्वपूर्ण विषय उठाए । शिक्षामन्त्रीसमेत रहिसकेकी सुमना श्रेष्ठ र शिशिर खनालले काठमाडौंको तारकेश्वर नगरपालिका–९, मनमैजुस्थित लोकतान्त्रिक चोकमा रहेको चिहानको जग्गा नेपाली काँग्रेसका सांसदले कब्जा गरेको कुरा सदनमा राखेका थिए ।

रास्वपा सांसदले सो कुरा उठाउनेबित्तिकै काँग्रेसका सांंसदहरु कुर्सीबाट उठे । र, जुहारी खेल्नतर्फ लागे । देशभरको तालपोखरी, सरकारी र सार्वजनिक जग्गा, गुठीको जग्गा, आर्यघाट, जंगल मासेर खाने काँग्रेस, नेकपा एमाले, नेकपा माओवादी केन्द्र र राष्ट्रिय प्रजातन्त्र पार्टी हो ।

रास्वपा त नयाँ आएको पार्टी भयो । जनताले नै यी पार्टीले सरकारी सम्पत्ति कब्जा गरेको आरोप लगाउँदै आएका छन् । आफ्नो कार्यकर्ता पोस्न यी पार्टी कहीँकतैको जग्गा छोडेनन् । यतिसम्म कि, आर्यघाटको जग्गा पनि व्यक्तिको नाममा लगेर भोगचलन गरेका छन् । नेताहरुलाई कतै सरकारी सम्पत्ति देख्नै नहुने भयो ।

देख्यो कि व्यक्तिको नाममा लग्यो अनि भोगचलन गर्यो । चीन र भारतलाई नेपालको जग्गा बेचेर खाने पनि यी नेता हुन् । यो कुरा जनताले राम्ररी बुझेका छन् । सरकारी जग्गा खानेमाथि छानबिन र कारबाही हुनुपर्छ । जनताको आवाज उठाउने थलो नै हो, सदन । सरकारी जग्गा मिचेको छ भने सदनमा कुरा उठाउन नपाउनु ?

तर, काँग्रेसका सांसदले जुरुक्क उठेर विरोध गरिहाले । ‘चोरको खुट्टा काट्भन्दा चोरले हत्तपत्त खुट्टा उठाउँछ’, त्यस्तै दृश्य देखियो सदनमा । राष्ट्रियभन्दा ठूलो पार्टी हो ? सरकारी सम्पत्ति मिचिराखेको छ, अनि सो कुरा राख्दा बुरुकबुरुक उफ्रिने । सदन लोकदोहोरी खेल्ने ठाउँ हो र ?

उनीहरुले चिहानको जग्गा मिचेकोजस्तो गम्भीर कुरा उठाएपछि छानबिन गर्न पहल गर्ने कि उफ्रिने ? देशको सबैभन्दा पुरानो पार्टी काँग्रेसले त झन् छानबिनका लागि आवाज उठाउनुपर्थ्र्यो । विडम्बना, बसमा सहचालक बस्ने हैसियत नभएकाहरु सदनमा पुगे । गल्ती फेरि जनताकै हो ।

भूमाफिया, दलाल, मसानघाटको जग्गासमेत नछोड्नेलाई छानेर पठाएपछि यस्तो दुर्दशा देखिरहनुपर्छ । नेताहरुले केही नै बाँकी छोडेनन् । मठमन्दिर पनि खाएका छन्, ढुंगेधारा पुरेर व्यक्तिको नाममा लगेका छन् । राजनीतिक दलका नेताहरु भ्रष्टाचारी हुँदा, आफन्त पोस्दा, सरकारी सम्पत्ति केही बाँकी नछोड्दा आज व्यवस्था संकटमा परेको छ ।

जनता लोकतन्त्र गणतन्त्र चाँहिदैन्, राजतन्त्र फिर्ता ल्याउन भनेर सडकमा आइसकेका छन् । देशमा लोकतन्त्र गणतन्त्र केपी शर्मा ओली, पुष्पकमल दाहाल, माधवकुमार नेपाल, शेरबहादुर देउवा, बाबुराम भट्टराई, गगन थापा, नेत्रविक्रम चन्द, मोहन वैद्यले ल्याएका होइनन् ।

जनताका छोराछोरी मरेर आएको व्यवस्था हो यो । देशमा भ्रष्टाचार, असमानता, गरिबी, विभेद बढेपछि जनताका छोराछोरी सडकमा ओइरिए । मान्छे मर्ने क्रम बढेपछि राजाले सत्ता छोडिदिएको हो । जो १७ हजार मरे, जो आजपनि छातीमा गोली बोकेर हिँडेका छन्, उनीहरुको योगदानले यो व्यवस्था प्राप्त भएको हो ।

केपी, प्रचण्ड, विप्लव, बाबुराम, देउवा, गगन, वैद्य, माधवकुमारहरु त ‘लुटेरा’ हुन् । मर्ने बेलामा जनताको छोराछोरी मरे, मोजमस्ती यिनीहरुले गरिरहेका छन् । आज देशमा राजतन्त्रको आवाज उठिरहेको छ, किन ? यिनीहरुकै कारणले होइन् । यिनीहरुले राम्रो काम गरेको भए, भ्रष्टाचार नगरेको भए, त्यत्रो जनता शहिद भएर ल्याएको व्यवस्था संकटमा पर्थ्यो ?

जनतालाई भ्रमित बनाउन खोज्ने पनि एउटा हद हुन्छ । आफ्नो कारणले व्यवस्था जोखिममा परेको छ अनि राजालाई दोष लगाएर के फाइदा ? जनताले त देशमा परिवर्तन हुन्छ भनेर छातीमा गोली खाएका थिए । तर, यस्ता ‘घटिया’ नेताका कारण जनताको योगदान ‘वालुवामा पानी’ भएको छ ।

पुरानै व्यवस्था फर्किने अवस्था बनेको छ । नेताहरु कस्ता हुन्छन् ? देशका कथित नेताहरुले बुझेनन् । एक रोपनीदेखि १५ रोपनीसम्ममा महलजस्तो घर ठड्याएका छन् । तीन करोडको त घडी बाँध्छन् । ४५ लाखको चश्मा लगाउने पनि यिनीहरु नै हुन् । दिनको ७० हजारको पानी खाने, लाखौंको कोट र जुत्ता लगाउने पनि यिनीहरु नै हुन् ।

शहिद भएकाको परिवारले के पाए ? उनीहरुलाई बिहानबेलुका खान पनि धौंधौं परेको छ । छातीमा गोली लागेकाहरु उपचार नपाएर तड्पिएका छन् । यी ‘दलाल’ हरुले उनीहरुलाई फर्किएर पनि हेरेनन् । जनताले सुःख पाउँछन्, देश विकास हुन्छ, देशमा समानता हुन्छ, राजाको निरंकुशताको अन्य हुन्छ भनेर जनताका छोराछोरीले गोली थापेका हुन् ।

विडम्बना, नेताहरुले त्यसरी ल्याएको व्यवस्थामा आफ्नो फाइदा मात्र हेरे । अहिले तिनीहरु नै लोकतन्त्र गणतन्त्र खतरामा पर्यो भन्दै हिँडिरहेका छन् । हिजो लोकतन्त्र गणतन्त्रका लागि लडेका जनतालाई लोकतन्त्र गणतन्त्रको बचाऊमा उतारेर गोली खुवाउने सुरमा छन्, नेताहरु । जनतालाई यिनीहरुले भेडा सोचेका छन् ।

तर, जनताले धेरै बुझिसकेका छन् । यिनीहरुको लागि अब न जनता उत्रिन्छन् न साथ दिन्छन् । एउटा राजा फालेकोमा देशमा सयौं राजा जन्मिए । जसले निरन्तर जनतामाथि शासन गरेका छन् । जनताको अवस्था के छ ? नेताहरुलाई कहिल्यै बुझ्न चाहेनन् । जनतालाई भोको राखेर यिनीहरुले मोज गरे ।

आफ्नो दायित्वको समेत ख्याल गरेनन् । यिनीहरुको दमन बढ्दै गयो । जनताले कतिञ्जेलचाँहि सहने ? मँहगी बढेको छ । बेरोजगारीले जनतालाई शिथिल बनाएको छ । मासिक हजारौं विदेशमा बेचिएका छन् । जनताको घरमा चुल्हो बाल्न धौं धौं छ । देश विदेशी ऋणको दलदलमा फसेको छ ।

बैंक तथा वित्तिय संस्थाले जनतालाई घरबारविहिन बनाएको छ । जनताले तिरेको कर, विदेशबाट आएको रेमिट्यान्स यी नेता नामका ‘दलाल’ हरुको सेवासुविधामै सकिएको छ । आफूले के गरे, उनीहरुले अहिलेसम्म विचार गरेका छैनन् । उल्टै चैत १५ गते आन्दोलन गर्ने भन्छन् ।

यिनीहरुको आन्दोलनमा जनता आउँछन् ? आउँदैनन् । किन कि जनतालाई अब पुगिसक्यो । यिनीहरुको नाम सुन्दासमेत जनतामा आगो बल्छ । अब पनि जनतालाई सडकमा ओइराछौं अनि उनीहरुलाई कुटाई खुवाएर आफू जोगिन्छौं भन्ने यिनीहरुको दाउ हो । सदन चलेको माघ १८ गतेदेखि हो ।

तर, अहिलेसम्म कति ऐनकानुन बने ? कसले देश र जनताको आवाज उठायो ? जनतासँग डराएर सरकारले काठमाडौं र ललितपुरका भिआईपी क्षेत्रमा निषेधाज्ञा जारी गरेको छ । काम गर्न सकेको भए जनतासँग डराउनुपर्थ्यो ? भन्छ जनताको सरकार, गर्छ जनतामाथि शासन ।

हामीले तिरेको कर कहाँ गयो ? हाम्रा छोराछोरीले विदेशमा गएर पठाएको रेमिट्यान्स खोइ ? नेपालको भूभाग भारत र चीनलाई बेचेको पैसा खोइ ? देश धितो राखेर ल्याएको अर्बौं रुपैयाँ कहाँ छ ? सरकारी सम्पत्ति बेचेको पैसा कहाँ छ ? जनताले सोध्दैनन् । जनताले पहिलेदेखि खबरदारी गरेको भए, सायद आज यो दिन देख्नुपर्थ्यो होला ।

जनता पनि पार्टीको झोले भइदिए । व्यक्तिगत फाइदा लिन पाइन्छ कि भनेर पार्टीको पछाडि दौडिए । जसको परिणाम, आज नेपाल नै नरहने अवस्था बन्यो । अहिलेपनि जनतालाई झुक्काउने काम भइरहेको छ । प्रचण्ड अहिले टीमसहित केराको पातमा भात खान जनताको घरमा पुग्छन् ।

मिडियाले उनको तस्बिर खिचेर हाल्छ । तर, उनको कोट र घडीको मूल्य कति छ ? यो खोजौं । जनयुद्धका नेता यस्ता हुन्छन् ? पहिलेभन्दा अहिले धेरै शोसक, सामान्ती भए । एउटा राजा फालेको, हजारौं उम्रिए ।