गल्ती नगर्नेलाई जेल, हजारौं मान्छे मारेको स्वीकार्ने प्रचण्डलाई चाँहि चैन !

रुषा थापा
सहकारी ठगी प्रकरणमा राष्ट्रिय स्वतन्त्र पार्टी (रास्वपा) का सभापति एवं पूर्वगृहमन्त्री रवि लामिछाने अहिले जेलमा छन् । उनी सहकारीको ऋणी र सदस्य नरहेको प्रमाणित हुँदासमेत सरकारले उनलाई समातेर जेल हालेको छ । माओवादी अध्यक्ष पुष्पकमल दाहाल प्रचण्डको नेतृत्वमा भएको दश वर्षे जनयुद्धमा १७ हजार सर्वसाधारण मरे ।

प्रचण्डले केही वर्षअघि एक सार्वजनिक कार्यक्रममा भनेका थिए, ‘१७ हजारमध्ये पाँच हजार मान्छे मैले मारेको हुँ । यदि सरकारले सक्छ भने मलाई जेल हालोस् ।’ अहिले जनता प्रधानमन्त्री केपी शर्मा ओली र गृहमन्त्री रमेश लेखकलाई सोध्छन्, ‘सहकारीको सदस्य र ऋणी नरहेको व्यक्तिलाई चाँहि जेल कोच्ने अनि आफैंले पाँच हजार मान्छे मारेको स्वीकार्ने व्यक्तिलाई चाँहि छोडिदिने, किन ?’

प्रचण्ड अपराधी हुन् । १७ हजार जनता मार्ने नाइके हुन् । सर्वसाधारणलाई जनयुद्धले दिएको चोट अझै भरिएको छैन । जनयुद्धका क्रममा अंगभंग भएका, गोली लागेकाहरु उपचारका लागि तड्पिनु परेको छ । दश वर्षे जनयुद्धले देशमा ठूलो मानवीयसँगै भौतिक क्षतिसमेत गर्यो । विडम्बना, यसका नाइके प्रचण्डमाथि राज्य कुनै कारबाही छैन । सरकार उनीसामु लाचार छ ।

नागरिक उन्मुक्ति पार्टीका संरक्षण रेशमलाल चौधरीलाई जेल पठाउन झुटो पत्र लेखेको आरोपमा केही दिनअघि सर्वोच्च अदालतका कर्मचारी महिमानसिंह विष्ट समातिए । चौधरी दुधे बालकसहित नौ जना मारिएको टिकापुर घटनाका नाइके भएको तर खुलेआम हिँडेकाले पीडितलाई झनै पीडा भएपछि सहन नसकेर आफूले पत्र लेखेको उनको भनाइ छ । सिंहले त्यसका लागि आफू जुनसुकै सजायका निम्ति तयार रहेकोसमेत बताएका थिए ।

नेपालका जेलहरुमा कैदीहरुको संख्या दिनानुदिन बढिरहेको छ । जेलमा कैदी बस्ने ठाउँ छैन । रोचक कुरा चाँहि अधिकांश झुटो आरोपमा जेल जीवन काटिरहेका छन् । उनीहरुलाई छुट्याउन सरकार केही गर्दैन । किनकि यहाँ त निर्दोष व्यक्तिलाई मात्र जेल हालिन्छ । दोषीलाई त जतिसुकै ठूलो कसुर गरेपनि पक्राउ गर्नसमेत सरकार सक्दैन ।

इँट्टाभट्टामा जीउँदै मान्छे पोलेर मारेको आरोप लागेका नेपाली काँग्रेसका नेता एवं पूर्वमन्त्री मोहम्मद आलब केही दिनअघि मात्र छुटेका छन् । जिल्ला अदालतबाट जन्मकैदको सजाय पाएका उनले उच्च अदालतबाट सफाई पाए । तर, कुन आधारमा उच्च अदालतले उनलाई सफाई दियो ? भन्ने आम सर्वसाधारण अन्यौल छ । आलबले इँट्टाभट्टामा जीउँदै मान्छे पोलेर मारेको प्रमाण हुँदाहुँदैसमेत सफाई दिइनुले समग्र न्याय प्रणालीमाथि नै प्रश्न उठेको छ ।

न्यायबाट आम जनताको विश्वास उठेको छ । स्वर्णलक्ष्मी सहकारीको रकम हिनामिना प्रकरणमा पक्राउ परेकी काँग्रेस नेतृ माया राई छुटेकी छन् । सहकारीको दुई कार्यकाल सचिव भएको प्रमाण हुँदाहुँदै उनलाई पार्टी पहुँचमा छोडियो । सहकारी ठगीकै आरोप लागेकी एमाले सांसद ऋषिकेश पोखरेलकी श्रीमती अञ्जला कोइराला लामो समयदेखि फरार रही अदालतमा उपस्थित भएकै दिन धरौटीमा रिहा भइन् ।

नक्साल बालमन्दिर जग्गा प्रकरणमा उपप्रधान एवं शहरी विकासमन्त्री प्रकाशमान सिंहकी दिदी रिता सिंहविरुद्ध मुद्दा दायर भइसकेको छ । यद्यपि, उनलाई पक्राउ गर्न प्रहरीले आँट गरेको छ । बालुवाटारस्थित ललिता निवास जग्गा प्रकरणमा भाटभटेनी सुपरमार्केटका सञ्चालक मीनबहादुर गुरुङलाई सर्वोच्च अदालतले नै दुई वर्ष कैद र ८० लाख रुपैयाँ जरिवानाको फैसला सुनाइसक्यो ।

यतिमात्र होइन उनले साढे चार अर्ब राजस्व छलेकोसमेत अदालतले नै ठहर गरिदिएको छ । दुर्भाग्य, एमालेमा आस्था राख्ने भएकै कारण उनलाई प्रहरीले समातेको छैन । उल्टै .राज्यको सम्पत्ति दोहन गर्नेबाट एमालेले पार्टी कार्यालय बनाउन जग्गा दान लिएको छ । पछिल्लो केही वर्षमा विभिन्न कसुरमा राजनीतिक दलका नेता, कार्यकर्ताको संलग्नता देखिएको छ । कतिपयलाई पक्राउसमेत गरियो भने अधिकांश त फरार नै भए ।

पक्राउ परेपछि नेताहरुको बास नै अस्पतालमा हुँदै आएको छ । कि त उनीहरुका लागि प्रहरी कार्यालयमै छुट्टै व्यवस्था मिलाइन्छ । तर, रास्वपा सभापति रवि लामिछाने पटक पटक पक्राउ पर्दासमेत अस्पताल बसेनन् । न त उनी फरार नै भए । अन्य दलका नेता, कार्यकर्ता एक दिन हिरासतमा बस्न डराएर अस्पताल भर्ना हुँदा लामिछाने अहिलेसम्म अस्पताल भर्ना भएको पाइँदैन । जसले उनको कानूनप्रतिको सम्मानलाई समेत देखाएको छ ।

यता, १७ हजार जनता मारेपनि प्रचण्डलाई अझै नपुगेको देखिन्छ । उनले आफ्ना कार्यकर्तालाई राजावादीमाथि आक्रमण गर्न निर्देशन दिइसकेका छन् । राजावाचदीलाई इँटको जवाफ पत्थरले दिन निर्देशन दिएका उनले केही भएमा आफूले सम्पूर्ण जिम्मेवार लिने बताएका छन् । किनकि जस्तोसुकै ठूलो अपराध गरेपनि आफूमाथि कारबाही नहुनेमा प्रचण्ड विश्वस्त छन् । देशमा लोकतन्त्र गणतन्त्र आएको १८ वर्ष बित्यो ।

यस अवधिमा देशले के पायो ? स्पष्ट जवाफ छ, २७ खर्ब विदेशी ऋणको बोझ । देशमा रोजगारी छैन । नेपाली युवाहरु रोजगारीको खोजीमा खाडीलगायत विभिन्न देश पलायन भएका छन् । १८ वर्षदेखि ५२ वर्षसम्मका व्यक्तिहरु विदेशमा रगत पसिना बगाइरहेका छन् । दैनिक हजारौंको संख्यामा युवाहरु विदेशिरहेका छन् ।

प्रचण्ड तीन पटक प्रधानमन्त्री बने । बाबुराम भट्टराई एक चोटि भए । माओवादी वार्तामा आएयता हरेक पटक सरकारमा गएको छ । त्यो चाँहे काँग्रेसको प्रधानमन्त्री हुँदा होस् या एमालेको । माओवादी सरकारबिना बस्नै सक्दैनन् । यसरी पटकपटक सरकारमा गएको माओवादी र त्यसबाट प्रधानमन्त्री बन्नेहरुले देश र जनताको लागि एउटै राम्रो काम गरेका छैनन् ।

उल्टै राज्यलाई हानि हुने काम गरे । बाबुराम भट्टराई प्रधानमन्त्री हुँदा ललिता निवास, थानकोटको मातातीर्थको सरकारी जग्गा व्यक्तिको नाममा पास गराइदिए । २०६५ सालमा पहिलो पटक प्रधानमन्त्री बनेका प्रचण्डले नेपाली सेनाका तत्कालिन प्रमुख रुक्माङ्गद कटवाललाई ०६६ वैशाख २० गते बर्खास्त गरे । यतिमात्र नभई पशुपतिनाथ मन्दिरको पूजारीसमेत हटाए । त्यसपछि चर्को आलोचना खेपेका प्रचण्डले अन्तः प्रधानमन्त्री पदबाट राजीनामा दिए ।

अहिले प्रचण्डको हातमा ७८ लाखको घडी छ । उनी दरबारजस्तो घरमा बस्छन् । छोरीलाई मेयर बनाए । प्रधानमन्त्री हुँदा स्वकीय सचिव पनि । बुहारीलाई मन्त्री बनाए त भाइलाई राष्ट्रिय सभा अध्यक्ष । प्रचण्डले देश र जनताका लागि केही गरेनन् । जति गर्नु थियो, परिवारका लागि गरे । उनी जतिपटक सत्तामा गएपनि देश र जनताका लागि सिन्कोसमेत भाँचेनन् । १७ हजार जनता मारे ।

विडम्बना, भारत र चीनले कब्जा गरेको नेपाली भूभाग फिर्ता ल्याउन सकेनन् । न त देशमा उद्योग, कलकारखाना नै खोले । उल्टै भएकासमेत भारतको लहैलहैमा लागेर बन्द गराए । व्यक्तिका नाममा गएका सरकारी, सार्वजनिक जग्गा राज्यको नाममा ल्याउनसमेत चासो दिएनन् । प्रचण्ड १७ हजार जनता मार्ने नाइके हुन् । त्यसैले, अब सरकारले उनलाई नसमातेपनि जनता अघि बढ्नुपर्छ । जनता आफैं कारबाहीमा उत्रिनुपर्छ ।

कारागारमा बसेका व्यक्तिका आफन्त तथा परिवारले पनि कि त प्रचण्डलाई जेल हाल्नुपर्ने होइन भने आफ्ना व्यक्तिलाई पनि छोड्नुपर्छ भनेर आवाज उठाउनुपर्छ । किनकि सानो गल्ती गर्नेलाई चाँहि जेल अनि ठूलो गल्ती गर्ने चाँहि खुलेआम हिँड्न पाउने !